Tewş ev e ku, sirûşa rewşendilan, bi hinek peywenda va dibe ku çewt be. Êdî, ji vê cûreyê da dibe ku hinek dijberî bingehê derkeve.

   Hîmê Şeşa: Hinek çîrokên di nava şênî da belav bûyî hene ku dikevin ciyê mînanokan. Li divêka wan a bingehîn nayê nêrînî. Ji bo çi daxawzê ra tê ajotiniyê, li wê tê nêrînî. Êdî, ji vê cûreyê da hinek çîrok û dîrok ê ku di nava şênî da nasbûyî, Pêxemberê Balatir, ji bo daxwazekê ravandinê ra ji cûreyê nimûne û veşarkî da digot. Di divêka bingehîna vê cûreyê pirsikan da kêmasî hebe, ew li rêzik û rêzana şênî dinêre û bal hevnasîn û hevbihîstina giştanî va dizivire.

   Hîmê Hefta: Gelek mînanok û nimûnêk hene ku, bi borîna demê va, yan bi borîna ji destê zanînê da bal destê nezanînê va bingeha mayekê tê hildanê û dikeve çewtiyê. Bi nimûneyê va: Du periyên Xwedê yê bi navê Gay û Masî da û di cîhana nimûnê da di pêgera Gay û Masî da yên ji nêrînkarêd canberên deştê û deryayan da yî, goya  gayekî gir û mahsiyekê gewdekî hatine gumankirinê; di hedîsê hatiye têgeranî, Hem bi nimûneyê va: Demekî, di bergeha Pêxemberane da dengekî kûr hat bihîstinê. Pêxemberê Balatir- xweşî û geşî lê- ferman kir ku, ev gurrîna han, gurrîna kevirekî ye ku heftî sal e gilol dibe û meger vê gavê li binê dojeyê ket. Êdî, yê vê hedîsê bihîstî yê bal bingehiyê va negihiştî, bal korandinê va dixişike. Tewş ev e ku, bîst demkut ji wê hedîsê şûn da birrakî cîkdar e ku, yek hat, ji Pêxemberê Balatir (x.g.l) ra got ku, munafiqê navdar, bîst demkut berê mir, Pêxemberê Balatir, di awakî pir xweş bêjane da rava daye ku, ew merivê durûyê ku ketiye heftî salî, bi awayê kevirekî dojeyê, hemî pêla jiyana wî, di ber xwarbûnê da bal jêrtirê jêrîn gawiriyê va ketiye. Xwedayê Bala, di wê demkuta mirinê da wî dengî bihîzandiye, jê ra nîşan gerandiye.

   Hîmê Heşta: Xwedayê Huwîdarê bêberge, di vî xaniyê teqlandinê û bergaha rencandinê da pirr tiştên hêja, di nav tiştên pirr da vedişêre. Bi wê veşartinê va pirr huwîde û pirr boyde girêdayî nin. Bi nimûneyê va: Şeva Balayê, di nav hemî meha rojiyê da; û saeta bersivdana niyaziyê, di roja îniyê da; merivê xweyî rewşenekê hêjayî di nav merivan da; û pêla mirinê yê di nav jiyanê da; û çaxa rabûna cîhanê yê di nav jîna cîhanê da veşartiye. Lewra, dema mirina meriv xuyayî be, ta bal nîvê jiyana wî va gêjaniya bê berge û ji nîvî şûn da mînanê gav bi gav çûyîna bal dara sêpiyê va yê tirsekê bide.