Êdî: Tu, hey hevalê ku cîhanê bîr va nake û di mayekiyan da noq bûyî û nefsa wî qalindeyê peyda kiriye! Tu bibe kulîlk. Çawa ku ew çîçeka kulîlkê, rengekî ku ji tava rojê da vepejiriye yê digire û di nav wî rengî da pêgera rojê yê tevlihev dike, rewşekî sosikî yê li xwe dipoşîne. Lewra amadeyiya te jî, dimînana wê ye. Hem ev peylesûfê xwendevan ê ku wekî Seîdê Berê di peywenda da noq bûye jî, bira bibe çilka evîndarê hîvê yê ku, hîv, siya tava ku ji rojê digireyê dide wî û ronîkê dide gungila çavê wî. Ew jî, bi wê roniyê va diayîse. Lê ew çilka, bi wê roniyê va hîvê tenê dibîne, rojê nabîne, belkî bi baweriya xwe va dikare bibîne. Hem ev merivê belengaz ê ku her tiştî, rastarast ji Xwedayê bala da dibîne û peywendan, perdekê hildide, ew jî, bira bibe xunav. Xunavekê were ku di xwe bi xwe da belengaz e. Tu tiştekê wî tunîne ku ba lê va xwe bispêre, wekî kulîlkê yê bi xwe bawer be û tu rengekê wî tune ye ku bi wî va bixuyê. Tiştên mayîn jî nanase ku ba lê va bizivire. Zelaltiyekî wî yê sade heye ku rastarast, pêgera rojê, di bîbika çavê xwe da hildide.

   Niha êdî ku em ketin ciyê van sê tiştan, ka em li xwe binêrin: Di me da çi heye, em ê çi bikin? Va em dibînin ku, Balakî Bexişkar, bi qenciya xwe va di cêrga dawîn da me disosikîne û dirûnîne û diperwerîne. Meriv jî, ji qencîkar ra peristiniyê dike, bal yê hêjayê peristinê va nêzîkiyê dixwaze û dîtiniyê dixwaze. Wekî were ye, her yekî me, bi gorî amadeyiya me va bi kêşana wê hezkirinê va em ê herin.

   Hêy nimûna kulîlkê! Tu diçî. Lê bi awayê kulîlkê va here. Va tu çûyî. Pê da pê, tu hilkişiyayî, ta bal cêrgekî mezin va tu hatî, goya  tu ketî ciyê hemî kulîlkan. Tewş ev e ku, kulîlk ayînekî qalind e. Di wê da heft rengê di tavê da yê, ji hev da dikevin, dişkên, vajîka rojê yê vedişêrin. Tu di dîtina rûyê rojê ya dilbera xwe ra serkeftî nabî. Lewra arizîtî û rengên çemberdar dipejirînin û perde dikişînin û rava nadin. Tu di vê tewşê da ji cihêtiya ku bi navberketina rewşan û navbiran va derdikeveyî, tu riha nabî. Lê bi peywendekî va tu dikarî riha bibî ku, tu serê xwe yê ku di hezkirina nefsa te da noq bûye yê hilbidî û nêrîna xwe ya ku bi rindiyêd nefsê va kêfxweş û serfiraz dibeyî yê bikişînî, bal rûyê roja li rûyê asîmanî dayî va bavêjî. Hem tu, rûyê xwe yê ku ji bo kaşkirina xurekî ra serbijêr va li xweliyê dinêreyî, bal roja li jorî dayî va bizivirînî. Lewra tu neynika wê yî. Olama te neynikdarî ye. Tu bizanî, nezanî ji aliyê xweliya deriyê enbara banîniyê da xurekî te yê were,