Paşê dibîne ku zengînekî bêberge di nav comerdiyek bêberge da zenginiya xwe û gencinêd xwe yê dawî rava dide. Ew jî li hemberî wê da di nav mezinandin û pesinandinê da bi pirr belengazî va lava dike û dixwaze.

   Paşê dibîne ku ew çêdkarê mezinkarê rûyê zemînê gerandiye mînanî raxistgahekê. Hemî hunerên xwe yên antîkeyî di wê derê da rava dike. Ew jî li hemberî wê da “Mâşâallah” dibêje. Bi megemandinê va “Bârekellah” dibêje. Bi rindandinê va “Sübhanallah” dibêje. Bi sergirani va “Allahu ekber” dibêje. Bi xweşikandinê va hemberiyê dike.

   Paşê dibîne ku, yekî tek di seraya vê cihanê da bi damxêd xwe yên nayên sextekiriniyê va û bi memûrên xwe yê arizandiyê bi wî va û bi turreyên xwe yên arizînkî bi wî va û fermanêd xwe yê bi ariziyê bi wî va li hemî hebûkan damxekî yektiyê datine û ayetên yekandinê. Dinimûçîne. Li kenarên dergahên cihanî da bayraxa yekandinê diçikîne. Xwedatiya xwe eşkera dike. Ew jî li hemberî wê da bi rastandinê û bi baweriyê û bi yekandinê û bi baweraniyê û bi guwahiyê û bi peristaniyê va hemberiyê dike. Êdî bi van cureyên peristinan û hoşanava dibe merifê bingehîn. Di çehreyê rindtir da bûyina xwe rava dide. Bi oxira baweriyê va dibe çêkirtekê zemînê yê sparîkî hêjayê sparte yî.

   Hey merifê gêjê ku di çehreyê rindtir da hatiye çêkirinê bi daxwaza xwe ya kotî va bi aliyê jêrtirê jêrtiran va diçeyî! Li min guh bide! Min jî wekî te serxoşiya ciwaniyê va di nav gêjatiyê da cihanê xweş û rind didît. Gava ez ji serxoşiya ciwaniyê da di siba piraniyê da hişyar bûm, ez rûyê vê cihanêyê ku li cihana dinê nanêre ya ku min rind guman dikirê yî min çawan çirkîn dît, rûyê wî yê bingehînî ku li cihana dinê dinêre, çere rindbûyina wê li textên bingehiyê nivîsandî yê di rûpela şêst û pênca û şêst û şeşa dayî wergê duduyayê Gotina Hevdeha yê yê binêre, tu jî bibîne.

   Texta yeka, bingaha cihana merifên gêjê ya ku min wekî merifên şaşkar lê bêserxoşbûnî va bi perda gêjtiyê va ji zû da min ditibûyî direwşine.