Her kesî dibilîneyê hebû. Min tûj nêrî ku mezinê wê serayê hatiye ber derî bi kûçik ra dilîze, ji lîstina wî ra alî dike. Xatûnan bi xortên yabanî ra hevzarên şirîn dikin. Qîzêd gihîştî jî lîstika zarokan dûz dikin. Dergevan jî mînanî ku qumanî dikeyî rewşa aktorekî girtiye. Min wê çaxê zanî ku hundurê wê seraya giş vikî vala ye. Hemî karên nazik pejmurde mane. Xûyên wan daketine ku li ber derî da vê rewşê girtine.
Paşê borîm li serakî mezin dîsa rast hatim. Min dît ku li ber derî kûçikekî olamkarî dirêj bûyî û dergevanekî kelte yê hişk û bêdeng û tewşekî vemirî hebû. Min meraq kir çira ew usa bû û eva haye? Ez ketim hundur min nêrî ku hundurê wê pirr şên e. Qat li ser qatî da merivên serayê bi karên nazikê cure cureyî va dibilin. Merifên di qata yekan da kar û berkarê serayê dibînin. Di qata ser wê da qîzik û zarok dixwînin. Di ya dinê ya ser wê da xaniman pîşeyên pirr nazik û nimûçên rindik va dibiliyan. Diha jortir da mezinê serayê bi padişah ra diaxive, ji bo pêkanîna hêsaniya şênî ra ji balatî û hilkişatiya xwe ra bi karên balayî û arziyê bi xwe ra yî va min dît dibilî. Ji bo ku ez bi wan va nexuyam negotin ne taw e. Ez karîm bigerim. Paşê ez derketim, min nêrî li her aliyê wî bajarî da evan du kerî serayana hene. Min pirsî gotin:
“Ewna serayên ku li ber derî şênaî ye û hundurê wan vala, êd serekên gawiran û yêd merivên xwediyê şaştiyê nin.” Êd dinê mezinên muslumana yê namûskar in. Paşê li goşekî da ez li serakî rast hatim. Min li ser da navê “Seîd” dît. Min meraq kir. Min hinekî tûj nêrî. Li min were hat ku mînanî ku min çehrê xwe li ser dît. Ez ji pirr şaşbûna xwe da qêriyam. Hişê min li ser min hat. Ez hişyar bûm. Êdî ezê wê bûyîka xeyalkî ji te ra vexînim. Xwedê xweş bike. Êdî ew bajar jîna komaniya merifayî, bajarê bajarvaniya merûya ne. Her yekî wan seraya yek merif in. Merifên wê serayê jî leşên nazikê wek çav guh û dil û raz û rewan û hiş û tiştên wekî nefs û hewa û hêza şehwetê û hêza enniriyên di merfa da nin. Di her merifekî da olamên peristinê yên cure cureyî her nazikiyê henin. Cure cure noşên nîşanêd wî henin. Nefs û hewa û hêza şehwetê û hêza inniriyê mînanî dergevan û kûçikekî nin.
Êdî wan leşên nazikên bala ji nefs û hewayê ra bindest kirin û karê wanê hîmaniyê da bîrva kirin. Her hemin daketin e, hilkşan nîne. Aliyên dinê yê tu dikarî vexînî.
