Min li binê pireyê nêrî; min guman kir ku ez kaşekî pirr kûr dibînim. Li hemberî van tariyên bêtir da fenerekî minê bêrikê hebû. Min wê xebitand. Min bi roniya wêya nîvcûyî va nêrî, tewşekî pirr bêter bi min va xuya. Hetta li ber ser û liknarên pira li pêşiya min da yî da ejdirha û şêr û cinawirên were bêtir xuyan ku xweziya ku ev fener a min a bêrikê tunebûya. Min van bêterana neditiya. Min wê fenerêyê bal kîjan aliyî va zivirand min bêterên were yê hilda. “Hey wax! Ev fenera ji serê min ra derd e.” Min got. Ez zêde hêrsiyam, min wê fenera xwe ya bêrikê li zemînê xist û şikand. Goya şikestina wê bû mînanî ku ez li pişkoka çira aletirîkêya mezina ku cîhanê ronî dikeyî ê ketim. Ji nişkê va ew tariya vala bû, her alî bi ronahiya wê çirayê va tijî bû. Bingeha her tiştiyê rava da. Min nêrî ku, ew pira min ditiyeyî li zemînê da di nava deştê da şoşekî pirr dizgûn e. Gora gira ku min li aliyê xwe yê rastê da ditibû min pejirand ku sera ser bi baxçeyên xweş û hêşîn va di bin serdariya merifên ronak da rûniştegahên peristin û xebat û hevaxiftin û zikrê ye. Û zemzewal û zerrîbên ku min li aliyê xwe yê çepê da bagerên û bahozên di gumandina min xeyal mêyal dît ku li pişt çiyayên sosik û xweşikî dilgêş da mêvangahekî mezin û gerangahekî xweşik, xweşgahekî balayîn û ewan çêkbirên ku min ejdirha û cinawêrên bêter di komandina min dît ku canberên hogirên wekî deve û ga û miy û bizinên hogir in. Min “Elhamdülillahi alâ nuri’l-iman” got. Ayeta xweşika

 َللّٰهُ وَلِىُّ الَّذٖينَ اٰمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ اِلَى النُّورِ

 yê xwend. Ji  wê bûyikê hişyar bûm.

   Êdî ewan du çiyana serê jiyanê û dawiya jiyanê ye. Dibê cîhana zemînî û cihana navtengî ne. Ew pira jî rêya jînê ye. Ew aliyê rastê dema borî ye. Ew aliyê çepê jî dema wereyî ye. Û fenera bêrikê eztiya merifa ya xwebîn û ya ku bal zanîna xwe va pal dide li wehya asîmaniyê guh nade. Ewan tiştên cinawir dihatin gumandinê jî bûyikên cîhanî û çekbirên wî yê sosret in.

   Êdî merifê ku eztiya xwe va pal dide û ketiye taritiya gijaniyê û ji tariya şaştiyê ra giriftar e. Di wê bûyikê da mînanî tewşa mîna pêşine ku bi wan zanetiyên nivcû û şaştî yê alozî mînanî wî fenera bêrikê yê va. Dema borî yê di rewşa gorekî gir da û di nav tariyekî nebûyînê alozî da dibîne. Dema wereyiyê govgahekî pirr bagerîn û girêdayî bi rasthatinê yî rava dide.