Lewra, li ser wê da damxa ahistandinê heye û li bin wê da radar û ravabir heye û li pişt wê da noxta spartinê sade wehya Xwedê ye, li pêşiya wî da bi bextiyariya herdu cihana heye; û li rastê wî da hişê diaxifîne rastandina wî bi cî dike. Li çepê wî da canê diguwahîne; dest danîna wî diciyîne. Hundurê wê, sade rê rastiya Xwedê ye. Serê wê xwuru roniyêd baweriyê ye. Mêwêd wî, bi çavê baweriyê va zelal hiş û hozan û rewşendil û rastgoyên sosikandiyên, bi balatiyêd merivanî yê vanin ku, tu guhê xwe bi singê wî zimanê veşarkiyî va bigivêşînî lê guhbidê yî, tu yê ji kûre kûr da dengekî asimanekî pir hoger û hoşger û pir rast û bala û biradariyê va ra pêçandiyî bibihîzî ku, bi birranîkî werre va

لَا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ

 yê dibêje û dizivirîne ku; gotina xwe ya di cêrga rast baweriyê da zanînekî baweriyêyî wekî çavdîtinêyî ji te ra kar dide û ro dike.

   A pêda: Bingehekî ku Pêxemberê Camêrtir û Furqana huwîdartirên ku, her yekî wan, yek rojin ku; yekî wan bi awayê zimanê cihana xuyaniyê va, di nav hezar ahistgera da, di bin rastandina hemî pêxemberan û zelaldaran da bi tiliyên îslamtiyê û pêxembertiyê va balê va awir dide; û hemî hêza xwe va rava dide; û yê dinê, bi awayê zimanê cihana veşarîniyê va di nav çil cureyê ahestandinê da di bin rastandina hemî ayetên afirandinê da bi tilîyên bingehtiyê û rê rastiyê va bal wê bingehê bixwe va awir dide, bi hemî dilaniya xwe va rava dide, ma gelo ew bingeha ji rojê royantir û ji nav royê xuyantir nabe?

   Hey şaştîalozê enêrkar merivok! ^(Haşiye)  Tu bi fenera qafê xwe yî ji gustêrkê vemirîtir va çawan li ber birrê van rojan da dikarî werî; û ji wana dikarî bêperwa bibî; û bi pîqandinêva li vemirandina wana ra dixebitî? Tuh, tuf li wî hişê te yî kor. Tu çawan wan du zimanê veşarin û xuyaniyê û gotin û dozên ku wana bi nav û bi jimarîka Xwedayê hemî cîhanan û xwedanê van heyîkan va gotinêyeyî, dikarî bi korînî? Hey bêçare û ahestirû hûrtirê ji mêşêyî! Tu çiyî ku ji derewandina xwedanê mezinkarê vê cîhanêyê ra xwe li badikî?

***