Herçîke Xwedanê Sunnet û Cîvatê yê rêgaha rast dibêjin ku: “Xweda yê Bala tiştekî ferman dike, paşê rind dibe û netaw dike, paşê çirkîn dibe.” Divêk ew e ku, bi fermanê va rindî û bi netawî yê va çirkînî çêdibe. Rindî û çirkînî, li zanîna merfê zorbende yê dinêrin û li gorê wî da çêdibin. Ev rindî û çirkînî di ruyê wî yê rewşanê û yê li cîhanê dinêre yê da nine. Belkî di ruyê li cîhana dinê yê dinêreyê da ye. Bi nimûne yê va, te limêj kir, yan destmêj girt. Tewş ev e ku, pêwendekî ku limêja te û destmêja te bişkîniyê, di buyana bixwe da yê da hebuye. Lê, tu li wî ya tu carê agah nebu. Limêja te û destmêja te, hem rast e hem rind e. Merfê kenarmend dibêje: “Di bingehê da pîs e û pûç e. Lê ji te tê hildanê. Lewra nezanîna te heye, te nizanî û bihana te heye.” Wekê were ye, li gorê rîgaha Xwedanê Sunnetê da kirina te ya ku li gorê ruyê şerîetê te kiriyeyî, jê ra weswese neke û nebêje: “Ma gelo rast buye. Lê bêje, “Ma hatiye hildanê?” Beyhudewar nebe, nekeve xwe pesnandinê.
Melhema Diduya: Di dîn da tengî tune ye.
لَا حَرَجَ فِى الدّٖينِ
Êdî ku çar regâh rastin û êdî ku dîtina kêmasî yê ya ku bal xwestina veşartina gunahan va dakêş dibe yê, li dîtina rindiya kirinê ya dakêşê bal beyhudewarê yê va yê, ji merfê wuha weswesekara balatire; dibê di şûna ku merfê wuha weswesekar kirina xwe rind bibîne û bikeve beyhudewarî yê da kirina xwe nîvcû bibîne û veşartina gunahê xwe bixwaze, çêtir e. Êdî ku wiha ye, tu weswesê bavêje, ji ahûrman ra bibêje ku: “Ev tewşa hanê, tengîkî ye. Li bingeha tewşê yê agehbûyîn, zor e. Ji hêsayiya di dîn da yê ra dijber e. Ji hîmê ku:
لَا حَرَجَ فِى الدّٖينِ ۞ اَلدّٖينُ يُسْرٌ
yê ra berbir e. Her hemin kirna min a wuha yê ji ragahekî rast ra hevwar tê; ew ji min ra bes e. Hem tew nebe ez ahestiya xwe hildidim, ji rûyê ku ez perestinê bi awayê hêja va pêk naynimê da ez bi fîzan û fîxanê va bal banînga Xwedê va xwe davêjim. Ji bo ku kêmasiya min bêbexşanê û kirina min a nîvcûyî were hildanê yê ra ji niyazekî belengazaneyê ra çare ye.
RÛYÊ PÊNCA: Weswesa ku di pirsikên baweriyê da di rewşa bedgumaniyê da têyiye. Merfê bêçare yê weswesedar, caran xeyalkirinê bi hoşandinê va şaş dike. Dibê, bedgumanikî ku bal xeyalê va hatiyeyî, bedgumanikî ku ketiye hişê yê guman dike.
