Xweda yê Bala yê pirr mezin divîkane bi zimanê awera vê ayetê va dibêje ku: “Gelê zarên Âdem! Min ji bavê we ra li hemberê periyan da di doza cîgirtinê da ji balatiya wî ra bi awayê radarê va hemî navan me jê ra hînkiriye, ji wî yekê da hun jî, êdî ku zarên wî nin û cîgirtê amadiya wî nin; gerekî hun hemî navan hîn bibin, di paya emaneta mezin da li hemberê hemî çêkberan da ji balatî yê xwe ra hêjatiya xwe rava bidin. Lewra ji paya bala ya mînanê ku, merif di nav heyîkan da li ser hemî çêkberan da bal wargên bala biçe û çêkberên mezinê wekî zemînê ji we ra bindest bibînî yê ra ji we ra rê vekiriye. De xwe pêşda bavêjin û bi yek navê min va xwe bigirin û hilkişin. Lê bavê we carekî bi ahurman va xapiya, ji wargekî wekî Bihîştê da bal ruyê zemînê va burîkane daket. Ha ha, hun jî, di hilkişanê xwe da li pê ahurman da neçin, ji asîmanêd huwîde yê Xwedê da bal şaşitiya xoristê va ji daketinê ra çare negirinin. Car bi car serê xwe hilbidin, li navên minê rind va tûj binêrin, ji bo hilkişana bal wan asîmana va yê ra pîşeyên xwe û hilkişanêd xwe bigerînin nerdîwan. Ta bal navêd minê xwedakî yê kan û bingehên pîşe û balatiyên we va hilbikişin û bi durbîna wan navan va bi dilê xwe va li Xwedanê xwe binêrin. 

***