timî başî ji xwe da dizane, dikeve quretî û pesinanê di. Vê gavê da ew e ku, di xwe da kêmasî û nîvcutî û ahestî û belengazî yê bibîne; hemî rindî û başî yê xwe, qencî yê ku ji alî yê Xweda yê Çêkdarê Mezinkar da ji wî ra hatiye dayînê yê bizane. Di cî yê quretî yê da ji Xwedê ra şabaşî bike û di cî yê xwe pesinandinê da Xwedê bi pesinîne. Di vê cêrge da pakandina wî, bi raza

قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زَكّٰيهَا

 yê va ev e ku, gihêjana xwe di negihêjanê da û karîna xwe di ahestî yê da û zengîniya xwe di belengazî yê da bizane.

   Di gava çara da: Çawa ku ayeta  

كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلَّا وَجْهَهُ

   ê, xwendîka wê dide yê nefs, xwe serbest û serbixwe û hebûyîbixwe dizane. Ji  wê da curekî Xwedatî yê doz dike. Li pêşberê Xweda yê xwe da serkêşikî dijminane yê hildide. Êdî, bizanîna vê bingeha tê va ji wî da riha dibe. Bingeh ev e ku: Her tişt di xwe da bi divêka navînî va pûç e û neda ye û nebû ye, tune ye. Lê bi divêka tîpane va û ji alî yê ayîne da rêya ji navên Xweda yê Mezinkar ra yê da û li gorî olamdarî yê da dîtedar e, dîteber e, heyedar e û heyebar e.

   Di vî wargî da pakandin û paqijandina wî, ev e ku, di hebûna wî da nebûn heye û di nebûna wî da hebûna wî heye. Dibê ku: Xwe bizane û hebûnê bide xwe, ew bi hindê cîhanê va di nav tarîtîkî da ye. Dibê ku, li hebûna xwe va bipalîne, ji Çêkdarê Bingehîn da bêagah be, çîroskekî hebûna wî ya xweganî ya wekî gûsterkî yê, di nav tariya bêdawiya nebûnê û cihêbûnanda, heye dibe, dixeniqe. Lê gava ku, eztî yê bihêle, nefsa xwe hîç bibîne û ayînekî xuyana Çêkdarê Bingehîn bibîne, wê gavê, hemî hebûkan û hebûnekî bêdawî qezenc dike. Lewra dilekî ku Xweda yê Herhebûyî yê ku hemî hebûk xuyagahê ayîsana navê wî ye yê dibîne yê, her tiştê dibîne.

***