(Ji niha da di beriya hindê bîst û pênc sala da di çaxekî ku min li Gerê Yuşeê li Derbenda Stenbolê da ji berdana cîhanê ra gotina bendar dayî da hinkê dostên minê hêja, ji bo ku min, bal cîhanê va bal tewşa min a berê va bizivirîninê yê ra hatin bal min. Min got. “Ta roja sibê va min bihêlin, ez ji Xwedê da qencî yê bixwazim.” Di serê sibê da evan du tabloyana, di bîr hatin. Mînanê helbestê ne, lê helbest nînin. Ji  bo dilê wê bîrhatiya hêja ra ez tê negeriyam. Mînanê ku hatiye yê, hat parêztinê. Bi dawiya Gotina Bîst û Sisêya va hatibû duçandinê. Bihevwariya wargê va bal vira va hat hildanê.)

TABLOYA YEKÊ

(Tabloya ku bingeha cîhana merfên gêjanî yê rava dikeyî ye.)

   Min bal cîhanê va gazî meke,           *              Ez bal wê va hatim; min kotî dît.

   Dema ku gêjanî bû perde,                *              Û min, roniya Rastî yê veşartî dît.

   Hemî tiştan û hebûkan,                    *              Min yek pûçê ziyankar dît.

   Tu, hebûnê bibêjî, min wê poşand,   *              Ah! Nebûn bû, min pirr derd dît.

   Tu jînê bibêjî, min wê çeşnand,        *              Azar di nav azarê da min dît.

   Hiş bû azar bi xwe,                          *              Mayînî, min derdekî dît.

   Jiyan bû hewa bi xwe,                      *              Balatî yê, min toz dît.

   Kirin bû ravedayîn bi xwe,              *              Min hêvî yê êş bi xwe dît.

   Hevdîtin bû hevcihêbûn bi xwe,       *              Min dermanê, derd bi xwe dît.

   Van roniyana bûn tarî,                    *              Van dostana, min sêwî dît.

   Van dengana bûn şîna mirinê,         *              Van jiyandaran min mirî dît.

   Zanîn, bi xulya yê va vegeriya,       *              Min di huwîde yê da hezar jan dît.

   Noşîn bû êşan bi xwe,                      *              Min di hebûnê da hezar nebûnê dît.

   Tu, dost bibêjî, min wî dît,               *              Ah! Di cihêbûtî da min pirr êş dît.