Divêkekî ku di pûçiyê da tebah dibe, ez wî divêkî naxwazim. Ez pûç im, lewra tiştê pûç naxwazim, ez ê pê çi bikim?
نَمٖى خٰوانَمْ زَوَالْدَه دَفْنْ شُدَنْ مَعْبُودْ
Perestekî ku di çûyînê da tê veşartinê, ez li wî gazî nakim, bal wî va xwe navêjim. Ez bêdawî xwestek im û ahest im. Lewra yê ahest ji derdên minê pirr mezin ra derman nabîne û li birînêd minê timmanî ra melhem namalîne. Yê ku xwe ji çûyînê da riha nake yê çawan dibe periste?
عَقْلْ فَرْيَادْ مٖى دَارَدْ نِدَاءِ ( لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِلٖينَ )مٖى زَنَدْ رُوحَمْ
Erê, hişê bi xuya yê va girîftar, bi pêwenda ku di vê cîhana kaşekêş da çûyîna tiştên ku perestine yê dibîne, bê hêvî feryad dike û rewanê ku li dilberekî payîdar digereyî jî, feryada
لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِلٖينَ
eşkera dike.
نَمٖى خٰواهَمْ نَمٖى خٰوانَمْ نَمٖى تَابَمْ فِرَاقٖى
Ez cîhêtî yê naxwazim, arzû nakim û nikarim.
نَمٖى اَرْزَدْ مَرَاقَه اٖينْ زَوَالْ دَرْ پَسْ تَلَاقٖى
Hevdîtinêd ku di pey ra bi çûyînê va tehl dibinan, ji ahîn û mereqê ra kêr nayên. Ji arzûyanê ra tew hêja nînin. Lewra, çawan çûyîna noşînê êşan e; hoşîna çûyîna noşînê jî, êşanekî ye. Dîwanêd hemî evîndarên bihorîk, dibê, nivîsîkên wan ê rêzanekî ku nivîsokên wan ê evînê ne yan, ji êşa hatiya ji vê hoşana çûyînê da yek feryad in. Tu rewanê hemî dîwana helbestêd her yekê wan, eger tu bigivêşî, yek feryadê êşane dilop dikin.
اَزْ اٰنْ دَرْدٖى گِرٖينِ ( لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِلٖينَ ) مٖى زَنَدْ قَلْبَم
Êdî, ji derd û kulê ewan hevdîtinêd çûyîndar û wan hezkirinêd bihûrîkê êşandar da ye ku, dilê min, wekî Îbrahîm bi girîna
لَٓا اُحِبُّ الْاٰفِلٖينَ
yê va digirî û dizare.
دَرْ اٖينْ فَانٖى بَقَا خَازٖى بَقَا خٖيزَدْ فَنَادَنْ
Eger tu, di vê cîhana pûç da mayînê dixwazî, mayîn ji pûçanî yê da dertê. Tu ji aliyê nefsa kotî da pûç bibe ku, tu payîdar bibî.
