Karê xwe, ji daxwaza Xweda ra bihêle. Ji  karîn û zorîna xwe da xwe dûr bike, bal karîn û zorîna Xwedê va xwe bavêje. Li bingeha spartinê yê va rahêle. Ya Xweda!  Êdî ku çara rihabûnê ev e, ez di rêya te da ji wê parîka daxwaziyê da dibûrim û ji ezêtiya xwe da xwe pak dikim.

تَا عِنَايَتِ تُو دَسْتْگٖيرِ مَنْ شَوَدْ رَحْمَتِ بٖى نِهَايَتِ تُو پَنَاهِ مَنْ اَسْتْ

   Ta ku lê nêrîna te, ji bo banîna li ahestî û qelsiya min ra bi destê min bigire. Hem ta ku banîna te, li belengazî û xwestegiya min ra têliz bibe. Ji  min ra spargah bibe, deriyê xwe ji min ra vebike.

اٰنْ كَسْ كِه بَحْرِ بٖى نِهَايَتِ رَحْمَتْ يَافْتْ اَسْتْ  تَكْيَه نَه كُنَدْ بَرْ اٖينْ جُزْءِ اِخْتِيَارٖى كِه يَكْ قَطْرَه سَرَابَسْتْ

   Erê, her kesê ku derya ya banînê ya bêdawînî bibîne, her hemin bal parîka daxwaziya xwe ya wekî çilkekî leylanê yê va palnade. Banînê nahêle, bal wê va nazivire.

اَيْوَاهْ اٖينْ زِنْدِگَانٖى هَمْ چُو خَابَسْتْ  وٖينْ عُمْرِ بٖى بُنْيَادْ هَمْ چُو بَادَسْتْ

   Heywax! Em xapiyan. Me vê jiyana cîhanekî yê payîdar guman kir, me ji rûyê wê gumanê da hemî hemî wenda kir. Erê, ev jîna bûrîk xewekî ye; wekî xewnekî bûrî. Ev jiyana bêhîm jî, mînanê bayekî difire û diçe.

اِنْسَانْ بَزَوَالْ دُنْيَا بَفَنَا اَسْتْ اٰمَالْ بٖى بَقَا اٰلَامْ بَبَقَا اَسْتْ

   Merfê xapandî yê ku bi xwe va vedipesine û xwe timmanî guman dike yê, ji çûyînê ra berbend e; bi lez va diçe. Cîhana xaniya merif jî, bal tariyên tunetî yê va dikeve. Hêviyan bê mayîn, êşan di can da mayîndar dimînin.

بِيَا اَىْ نَفْسِ نَافَرْجَامْ وُجُودِ فَانٖى خُودْرَا فَدَا كُنْ  خَالِقِ خُودْرَا كِه اٖينْ هَسْتٖى وَدٖيعَه هَسْتْ

   Êdî ku bingeh wuha ye, were hey nefsa min a bedbexta pirr arzûkarê jiyanê û pirr xwestekarê jîndariyê û pirr evîndarê cîhanê û derdmendê bi hêviyan û bi êşanêd bêjimar va yê! Hişyar bibe û hişê xwe bal serê xwe va bigire. Çawan ku gûstêrk, li ronîka xwe bal dide,