GOTINA ÇARAN
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
إِنَّ الصَّلاةَ كَانَتْ عَلَى الْـمُـؤْمِنِينَ كِتَاباً مَوْقُوتاً
Eger tu zanîna birrakiya di cirêka ku du cara dudu çar dikeyî da zanîna ku limêj, çi hindê buha û hêja ye, hem çi hindê erzan e û bi xerecekî hindik tê qezenckirinê, hem merivê bêlimêj, çi hind dîn û ziyandar e, dixwazî, li vê çîroka numûnekî binêre û bibîne.
Demekî dawerekî mezin, du olemkarê xwe, ji her yekî wan ra bîst û çar zêra dide ji bo cîkirina wana, di zevîgehekî xwe yê arizî û xweşî, du mehan dûr da ye ra dişîne û ji wan ra ferman dike ku bi vî pereyî va xerca rê û biletê bidin. Hem hinekî tiştên divêkî ji cîhgeha we ya li wê derê ra bikirin. Di rêya rojekî da îstangahek heye. Hem erebe, hem gemî, hem tîran, hem firoke lê heye. Bi goreyê sermiyanê lê tê suwarbûnê.
Her du olemekara, piştî hîngirtinê diçin. Yekî wî, bextiyar bû ku, heta îstangehê perçekî pere xerc kir. Lê di nav wê xercê da ticaretekî wisan qenc ê ku li xweşê axayê wî were, bidest dixîne ku sermiyanê wî, ji yekî da bal hezarê va derdikeve. Olemekarê dinê, ji rûyê ku bedbext û serserî bû, ta îstangahê bîst û sê zêrê xwe xerc dike. Dide qumar û mumarê, zayî dike. Tek zêrekî wî dimîne. Hevalê wî, jê ra dibêje ku, ero! Vê lîreyê xwe bide bilêtekî. Ta ku di vê rêya dirêj da tu peya û birçî nemînî. Hem axayê me camêr e, belkê li te dibane, kêmaniya ku
