û ferîktî yê û ta sedservan û ta dehservan va di çemberên fireh û teng, mezin û piçûk da xuyan û vexuyana wî heye. Niha leşkerekî kit, di olama xwe ya eskerî yê da nuxta komandaniya piçûk a ku di wargê dehservan da dixuye yê, zivirgah digire. Ji  komandanê xwe yê mezin ra bi vê çirûska piçûka navê wî va nêzîk dibe û pê ra pêwendar dibe. Eger bi navê wî yê hîmaneyî va nêzîkbûnê û bi wî ra bi wî bernavî va hevdîtinê yê bixwaze ji dehservanî yê da ta cêrga fireh ye seresker va hilkişanî divê. Divêk ew e ku, padîşah ji wî leşkerî ra bi navê xwe, bi daweriya xwe va bi qanûna xwe û bi zanîna xwe va û bi axiftoka xwe yê û serweriya xwe va; eger ew padîşaha ji rewşendilên şûnêk da ronak be, bi bergeha wî bi xwe va pirr nêzîk e, tu tiştekî nabe engel û nabe perde. Tewş ew e ku, ew leşkera pirr dûr e. Hezaran paye, perdedar in û hezaran perde navbirdar in. Lê carina banînekî dike, bi dijberiya adetê ra leşkerekî bal bergaha xwe va digire, ji bexşîna xwe ra xuyagah dike. Werre jî, Xwedayê Mezinkarê xwedan fermana

كُنْ فَيَكُونُ

yê ku roj û stêrkan wekî leşkerê wî yê fermanber ji her tiştê ra ji her tiştê pirtir nêzîk e. Di gel ku her tişt ji wî da bêdawî dûr e. Eger bal bergeha mezinaya wî va bêperde ketina yê were xwestinê, ji heftî hezaran perdeyê tarî û ronayî yê da –dibê, ji yê maddî û cîhanî, navîn û rewşîn – da bûrîn û ji hezaran cêrge yê ariziyê û hemîşkî yê vexuyana her navekî da derketin û di qatên pirr bala yê rewşên wî da bihorîn, ta bal erşê wî yê mezintirê xuyagahê navê wî yê mezintir va hilkişan, eger kişan û bexşan nebe, hezaran sala xebitan û geran divê. Bi awayê nimûne va, tu bal wî va bi navê “Çêkdar” va nezikayî bixwazî, bi ariziya Çêkdarê te va paşê yê, bi aliyê Çêkdarê hemî merfan va paşê bi bernavê Çêkdarê hemî jiyandaran va paşê yê bi navê Çêkdarê hemî hebûkan va pêwendartî divê. Yan na, tu di siyê da dimînî. Sade ayîsanekî piçûk dibînî.

   Bîranînekî ye: Padîşahê di nimûne yê da ji bo ahestiya xwe ra di cêrgên navê Komandanî yê da mînanê yawer û ferîkê, çareyan daniye. Lê  

بِيَدِهٖ مَلَكُوتُ كُلِّ شَىْءٍ

Xwedayê Karînkarê bêberge yê, dêzgîna her tiştî di destê wî da yê, ji çareyan zengîn e. Navberok sade xuyakî ne. Perda balatî û mezinatiyê ne. Di nav perestin û gêjan û ahestî û parsekiyê da ji padîşahtiya xwedatiya wî ra ravedar in û nêrînkar in, alîkarê wî nînin; nîvkarê padîşahiya xwedatiyê nînin.