GOTINA PANZDEHAN 

 بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

وَلَقَدْ زَيَّنَّا السَّمَٓاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابٖيحَ وَجَعَلْنَاهَا رُجُومًا لِلشَّيَاطٖينِ

   Hey xwendevanê hêja yê ku, bi pirsikên bêcanî, xwendina asîmankiyê va bihêka wî teng bûye û hişê wî bal çavê wî va daketiye û raza mezina vê ayetê, di wê bihîka xwe ya tengbûyeyî da nikare bi cî bike yê! Bal asîmanê vê ayetê va bi nerdîwanekî heft pêprîk va tê hilkêşanê. Were em bihevra hilbikişin.

   PÊPRÎKA YEKÊ: Bingeh û huwîde diwxazin ku, mînanê zemînê, yê asîmana jî jê ra çêkdarên hevwarê wê hebin. Di zimanê şerî da ji wan cûreyên cihêk ra melaîket û ruhaniyat tê navdanê. Erê, bingeh werre dixwaze. Lewra zemîn, bi piçûkî û hûrikiya xwe va ji çêkberên jiyandar û bihêkdar va dagirtina wê û nav nava tê valakirinê, bi bihêkdaran va şînkirina wê, awir dide, belkî eşkera dike ku, van asîmanêd mînanê koşkên sosikî xwedan burcên çagirîn jî, bi çêkberên bihêkdar û gihêjdar va tijîne. Ewana jî, mînanê merif û cina, gerankerên seraya vê cîhanê ne û nêrînkerên nivîsika vê heyîkê ne û ravedarên vê padîşahiya xwedatiyê ne. Lewra vê cîhanê bi sosik û rindik û nimûçikên nayên bergeh û jimareyê va sosikandin û xemilandina wan, bi eşkeratî va nêrînêd merifên hoşak ên rindkir û endazkirên gêjan dixwaze. Erê rindayî, evîndarekî dixwaze. Xwarin jî, ji merifê birçî ra tê dayînê. Tewş ev e ku, merif û cin li hemberê vê olama bêdawî û vê nêrîna çagirî û vê perestina firehî da ji miliyonê da yekê wê, meger dikarin bikin. Divêk ew e ku, ji van olam û perestinêd cûreyî û bêdawî ra cûreyê periyan û celebê rewanîkên bêdawîn gerek in. Bi ravedayîna hinkê gotinêd Pêxember va û huwîdeya dûzana cîhanê va dibe ku, were gotinê ku, hinek gewdên gerok, ji stêrkên gerok da bigire ta bal çilkan va yê, siwargihên hinek periya ne.