ji hîştina min a bêhêja da ji vê hişkiyê ra hêja nînim.” Lewra, tek nebûnekî, nebûnêd bêjimar çirîk dide. Lê hebûn bi gorî xwe va meywe dide. Lewra, hebûna tiştekî li ser hebûna hemî wend û peywenda payîdar dibe. Digel ku neyîn û nebûna wî tiştî, bi neyîna tek wendekî va û bi nebûna tek perçekî va bi gorî çirîkê va wenda dibe. Ji  vê yekê da ye ku, hilşandin gelek pirr caran ji çêkirinê hêsatirbûyîna wê ketiye ciyê destûrekî nasîn. Her ku hemî gawirtî û şaşitî û yê zordarî û serkêşî yê korandine û rankirine û hîştine û nehildane û di rewşa xuyayî da çi hind payîdar û hebûk jî xuya bibe. Di bingehê da neyîn û nebûn e. Wekî werre ye, sûcê belavok e, ji çirîkên kirinêd hebûkên dinê ra ziyan dide. Çawa ku, ji ayîsana zîbatiyên navêd Xwedê ra perde dikêşîne.

   Êdî, bi navê hebûkên ku, ji vê giliya bêberge ra heqê wan heye yê va padîşahê wan hebûkan, ji van merifên serkêş da giliyê mezin dike û gilîkirina wî, huwîde bi xwe ye û ew serkêşa ji gefên hişk ra her hemin hêja ye û ji newîdên bed ra bêguman seza ye.      

***