di çembera hindirîkê da digerinan, li hemberê wan axiftinêd Furqanê da

سُبْحَانَ لِلّٰهِ 

 dibêjin. “Çawan rast e û çi san hevwar e û çi hind rind e û çi hêja ye,” dibêjin û dirastînin.

   Bi awayê nimûne, di navbera şeş hîmêd baweriyên ku, li hemî çembera hebûnê û çembera bivêkê yê dinêrinan, hem di ciyê tek çiqilekê wan du darên mezin dayan da û di navbera hemî çiqil û gulên wan hîman da, ta di nav meywe û kulîlkên zirav da hevwarîkî werre hatiye, tê raçavkirinê û direwşîne û di rewşa dengetîkî wisan da dinasîne û di awayê hevwarîkî wê cêrgeyê rava dide ku, hişê meriva ji zanîna wê da ahiste û ji rindiya wê ra sergeran dimîne û di navbera pênc hîmên Islamiyetê yên di ciyê gulîkê wê çiqla baweriye da ta bal pejikên ziravtirê wan hîman û distûrên piçûktirê wan û amancêd durtirê wan û huwîdekên kûrtirê wan û meywên huriktirê wan va bigihêjeyê, di navbera wan da xweş hevwarî û bala hevberî û dengekî giştanî hatîne parêztinê ku, ravadar ji wê ra Şerîeta Mezin a Islamî ya ku ji axift û rû û awir û razên wê Qurana fireh da derketiyeyî ye ku dûzan û dengetiya wê ya bala û xweşhevwarî û sitûriya wê, guwahdarekî dadger e, nayê zedekirinê û radarekî birak e, bedgumaniyê nayîne.

   Divêk ew e ku, axiftên Quranê, bal zanîna parîka meriva va bi arizî va bal zanîna merivekî nexwendî va spartî nabin. Belkî bal zanînekî çemberdar va xwe dispêrin û axiftê Xwedakî bala yê ku hemî tiştan bi carekî va dibîne û di navbera ezel û ebedê da hemî bingehan di gavekî da dibîne.

     Ayeta

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذٖٓى اَنْزَلَ عَلٰى عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا 

 nê, bal vê bingehê va awir dide.

اَللّٰهُمَّ يَا مُنْزِلَ الْقُرْاٰنِ بِحَقِّ الْقُرْاٰنِ وَ بِحَقِّ مَنْ اُنْزِلَ عَلَيْهِ الْقُرْاٰنُ نَوِّرْ قُلُوبَنَا وَ قُبُورَنَا بِنُورِ الْاٖيمَانِ وَ الْقُرْاٰنِ اٰمٖينَ يَا مُسْتَعَانُ

***