Di şûna ku ew bedbextê pêşîn, hem bi êşa xwe, hem bi ya hemiyê merivan êşan dibûyî da ev bextiyar, hem bi kêfê xwe, hem bi ya hemî merivan dilxweş û kêfdar dibe. Hem ticaretekî baş dikeve destê wî. Ji Xwedê ra şabaş dike.

   Paşê vedigere li wî merivê dinê va rast tê. Tewşa wî hîn dibe. Jê ra dibêje: “Yaho tu dîn bûyî. Divê ku gemarên di hundirê te dayî li dervayê te da berevajî bûne ku te kenî girîn û leşkerberdanî şêlandin û talankirinî guman kiriye. Hişê xwe bal serê xwe va bigire. Dilê xwe bipaqijîne. Ta ku, ev perda zedekar ji ber çavê te da rabe, tu bikarî heqîqetê bibînî. Lewra, koçwarê padîşahekî di cêrga dawîn da adil û merhemetkar, merûvan û karînkar, rêzikperwer û dilovan, hem koçwarekî ku bi vê cêrgêhê va li ber çava da hunerên hilkişan û gihiştanê rava dide, di awayê ku xulya ya te rava dideyî da nabe. Paşê hişê wî bedbextî bal serê wî va tê. Poşman dibe, dibêje: “Erê, ez ji serxoşiyê da dîn bûbûm. Xweda ji te xweş be ku te min ji tewşekî dojehyê da riha kir.

   Hey nefsa min! Tu bizane ku merivê pêşîn, gawir e, yan serkêşê gêj e. Ev cîhana, li ber çavê wî da sêwîxanekî giştane ye. Hemî jiyandar, sêwiyên girîndarî bi sîla çûyîn û cihêbûnê ne. Merivên wicdandar jî, serberdayîn û bêkes û perçebûyîn, bi pencê ecelê ne. Hebûkên gir ê wekî çiyan û deryavan, mînanî termên bêter û bêrewan in. Êdî wekî vî ya xulyayên bêtirîn û pirr êşan û hestîhêr, ji gawiriya wî û ji şaşîtiya wî da derdikevin. Bi awayê veşarkî da wî diazirînin.

   Her çi ke merivê dinê, bawerkar e. Xwedayê Bala nas dike, Wî rast didêre. Li ber çavê wî da ev cîhana, zikirxaneyekî Rehman e. Hîngahekî merivan û jîndaran e û bergahekî westandina meriyan û cinnan e. Hemî mirinêd meriva û jiyandaran, serbestberdayîn e. Yên olama jîna xwe yê riha kirîn, ji vî xaniyê rizî da bi awayê veşarkî va bi kêfxweşiyê va bal cîhanekî dinê yê bêlerze va diçin. Ta ku ji olamekarên taze ra cîh vebibe, werin bixebitin. Hemî zayînêd, mirova û jiyandara jî, ji girtina eskeran ra bal binê sîlah û bal serê olamê va hatine. Hemî jiyandar, yek eskerê xulamkar û kêfdar e û yek fermanberêd rastkar û minnetdar e. Hemî deng jî, yan zikr û tespîh ê di destê avêtina olamê da ye, yan şabaş û kêfxweşiya ji feramoşiya wê da hatiye, yan ahengêd ji kêfa xebatê da derketî ye. Hemî hebûk li ber çavê wî bawerkarî da yek xizmetkarê hogir û yek fermanberê dost û yek nivîsekê şirîn