GOTINA DIDUYAN
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
اَلَّذٖينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ
Eger tu zanîna ku di îmanê da seadet û nîmetekî çi hindê mezin û lezzet û rahetekî çi hindê gir heye dixwazî; li vê çîroka numûneyî binêre û guh bidê:
Çaxekî du meriv, ji bo hem kêfê, hem bazirganiyê ra bal geranê va diçin. Yekî wî, xwebîn û bêbext bi aliyekî da; yê dinê Xwedabîn û bextiyar, bi aliyê dinê da dihirin û diçin.
Merivê xwebîn, ji rûyê ku hem xwehgam û hem xwehendîş û hem bedbîn bû, bi awayê hêjaya bedbîniyê va ket memleketekê pirr kotî, di nêrîna wî da. Dinêre ku li her ciyê da bêçareyên aheste, ji destê merivên zorbe yê bêtir da û ji hilşandina wan da dizarin. Li hemî ciyên lê digeriyayî, tewşekî wuha ahînger û êşan dibîne. Hemî koçwar, rewşa şînxaneyekî giştaniyê girtiye. Bi xwe, ji bona nebîhtina vê tewşika êşan û tariyê ra ji serxoşiyê pê va çare nabîne. Lewra, her kes ji wî ra dijmin û biyanî dixuyê û di navberê da jî, termên bêtir û sêwiyên bêhêviyane giryana, dibîne. Dilika wî, di nav azarê da dimîne.
Yê dinê, Xwedêbîn û Xwedaperest û heqendîş û xweşxûy bû ku, ket koçwarekî pirr xweş, di nêrîna wî da. Êdî ev merivê baş, di koçwarê ku ketiyê da şênayiyekî giştanî dibîne. Li her aliyê da kêfxweşiyekî û bajarayînekî, di nav dilkişan û nişiekî zikirxana, her kes jê ra dost û hevnêzîkê wî dixuyê. Di hemî koçwarê da bi şahî û şabaşiya ra şêniya leşkerberdaniya giştanî dibîne. Hem, bi tekbîr û tehlîlê va ji bo girtina eskerî ya kêfxweşanî ra dengê daholekê û muzîqiyekî dibihîse.
