û her wuha bi van delîlên xwe ve
لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ اِلاَّ بِاللّٰهِ
ê îspat dike.
Û dîsa, heqîqeta
فَاعْلَمْ اَنَّهُ لاَ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ
ê,
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ
ê îcab dike û dixwaze.
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ
jî, çawa her pênc ruknê îmanê tazammûn dike, her wusan jî, eyneya sifatê rubûbiyetê ye. Lewma
مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ
di terazî û mîzana îmanê de, ji
لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ
ê re bûye qerîn û hevalbend.
Nubûwwet, ji ber ku nazir û mezherê sifatê rubûbiyetê ye, xwedî camiiyeteke giştî ye. Lê welayet, xusûsî û cuzî ye. Nîspeta navbera wan, wek nîspeta di navbera
رَبُّ الْعَالَمِينَ û
رَبِّى
ê ye. Di yekî de îzafe umûmî ye, di ya din de, xusûsî ye. Yan jî, wek nîspeta di navbera mîrac û secdeyê de ye û yan jî, ya di navbera erş û qelb de ye.
Ey heval! Delîl û burhanên ku me ji bo evê armanca bilind, qala wan kir, wek daîreyeke li dora armancê ye. Armanc û xaye ku îcaba hebûn û yekbûna Xweda ye, di navenda wê daîrê de ye. Ewan her yekî ji wan delîlên ku daîreyê pêk tînin, tiliya xwe dirêj kirine û heq û heqîqeta armanc û xayeyê, îmza dikin. Di navbera wan delîl û burhanan de –her çiqas yên zeîf hebin jî– hevkariya wan heye. Yanî bi teyîd û teqwiyeya yekî zeîf, ewê zeîfiya burhanê, ji holê radike. Zeîf bimîne jî, îtibara delîlê nakeve. Eger bikeve jî, daîre xerab nabe. Tenê daîre piçûk dibe.