avê yê ku tê de ronî û rindikayîya rojê tê xuyanê; ew zerre jî, dibin mezherê cîlwe û cemal û şewq û şemal a qudreta ezelî û bi îzna xwediyê qudretê û bi ilm û îrada wî ya bêdawî, di wan zerreyan de terkîb û teşekulat, sazî û avadanî çêdibe. Lewma, çirûsk û birqeke qudreta ezelî, ji ber ku xwediyê xasiyeta qudretê ye, ji hezaran çirûsk û tîrêjên sebeban û ji şah û padîşahê sedeman bi bandordir û xurttir e. Lewra di vê de, tecezzî û înqisam/beşbûn û birbûn heye. Lê di qudreta ezelî de, tune ye.

   Û her wuha, zehmet û meşxûliyet jî, tune ye. Lewra qudret ji zatê Xwedê re zatî ye, ne ariz e. Ecz, nakeve navê. Ji çirûskeke qudretê re, zerre û roj, yek in. Mezin ji piçûk, zor û girantir nîne. Û dîsa, ji ber ku tiştên mîna jîn û hebûn û nûr ku eşkere ne û batinê wan şefaf in, di dema çêkirina wan de, di bin wasite û sebeban de, teserrûfa qudretê, tê xuyanê. Belê gava meriv bala xwe bide rewş û rengên jiyanê, dê destê teserrufa qudretê, eyan û beyan, were xuyanê.

   Mesela: Ji bo çêkirina gûşîyekî tirî, çiqileke hişk û zirav, dibe wesîle; û ji bo ku di perçekî camê de roj bête xuyanê, qulikek piçûk a ku tava rojê, tê re derbas bibe, bûye sedem; û ji bo rohnîkirina xaniyekî, kibrîtek dibe wasite. Di van kar û kiryarên balkêş û muezzem ên ku di bin van sebebên basît de pêk tên de, tasarrûfa qudretê wek rojê, eyan û eşkere ye. 

   Û dîsa, ew jan û izdirab a ku ji dalaleta înkarê ya ku ji îstibad û îstixraba ku ji sipartina tiştan a bi bal sebeban, hasil dibe, hemû aqil û Ruhan, mecbûrê firîn û fîrar a bi bal Wacîbul Wucûd dike. Lewra, tenê bi qudret û îrada wî, her muşkîl hall dibin û deriyên girtî, vedibin. Û bi zikrê wî, qelb mutmeîn dibin. Lewma xelasî, bes bi dexaleta dergahê Xweda ye.

فَفِرُّٓوا اِلَى اللّٰهِ

اَلاَ بِذِكْرِ اللّٰهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

   Va ye kaînat, bi zimanê evê heqîqetê, dibêje

اَللّٰهُ لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ