Û dîsa, em di rêwîtiyeke dûr û dirêj de ne. Em li ber çûyînê ne ku; ji vir diçin qebrê, ji qebrê diçin heşrê, ji heşrê diçin warê ebedê. Nûr û erzaqekî lazim e, da ku di wê rê yê de, tarîtiyê belav bike. Ji aqil û ilmê ku em pê ewle ne, hêvî tune. Bes ji roja Quranê û ji xezîna Rehman dest dikeve. Ger çareke we ya ku me ji vê sefer û rêwîtîyê paşta bixe, hebe; kerem kin. Yan na, huş bin. Em guh bidin Quranê. Ka em binêrin, çi ferman dike.

فَلاَ تَغُرَّنَّكُمُ الْحَيٰوةُ الدُّنْيَا وَلاَ يَغُرَّنَّكُمْ بِاللّٰهِ الْغَرُورُ

   Xulase, yê ku li ser hemdê xwe be û hişyar e, nabe tabî û peyrewê te. Tenê yên ku bi şerafa siyasetê, yan bi hirsa şuhretê, yan bi şefqeta mîlliyetê, yan jî, bi sefaheta medeniyetê, serxoş bûne, dibin tabiyê mesleg û meşrebê te. Lê derbên ku li serê însan didin û şîmaqên ku li rûyê însan dikevin, dê wî ji serxoşiyê derxînin û hişyar bikin.

   Û dîsa însan, wek heywan, tenê bi zemanê niha ve mijûl û muptela nîne. Bîlakîs marûzê tirsên pêşerojê û xem û kederên borî û êş û elemên niha ne. Feqet însanê ku xwe ji şeqî û dall û rêderketî û ehmeq nahesibîne, bila guh bide evê mizgîniyê:   

اَلاَ اِنَّ اَوْلِيَۤاءَ اللّٰهِ لاَخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ    اَلَّذِينَ اٰمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ    لَهُمُ الْبُشْرٰى فِى الْحَيٰوةِ الدُّنْيَا وَفِى اْلاٰخِرَةِ لاَ تَبْدِيلَ لِكَلِمَاتِ اللّٰهِ ذٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ