Gava Dudûyan: Ji ayeta

وَلاَ تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللّٰهَ فَاَنْسٰيهُمْ اَنْفُسَهُمْ

   Gava Sisêyan: Ji ayeta:

مَۤا اَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّٰهِ وَمَۤا اَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ

   Gava Çaran: Ji ayeta  

كُلُّ شَىْءٍ هَالِكٌ اِلاَّ وَجْهَهُ

   hatiye girtin.                    

   Îzaha van:

   Gava Ewil: Belê, însan li ser fitrateke wusa hatîye xulqandin ku ji xwe hez dike. Hetta bizzat bi qandî ku ji nefsa xwe hez dike, ji tu tiştekî hez nake. Bi medh û senaya ku tenê layîqê Mebûd e, pesnê xwe dide. Nefsa xwe ji hemû eyb û qusûran, tenzîh û pak dike û her wuha –çi heqdar û çi jî niheq– pir bi şedît, mudafa dike. Hetta wan cîhazatên ku ji bo hemd û senaya Xweda hatine dayîn, ji nefsa xwe re serf dike. Û dikeve binê şumûla

( مَنْ )

 a 

مَنِ اتَّخَذَ اِلٰهَهُ هَوٰيهُ     .

   Di vê mertebeyê de, tezkiye û terbiyeya nefsê, bes ancaq bi netezkîye û nepakirina wê, çêdibe.