Ji bo ku xwe wek hêjayî wan meqaman bidin nîşandan û xwe di wan meqaman de muhefeze bikin, dikevin dilq û dirûvan û nav gelek xwefiroşî û zor û zehmetiyên bêkêr.

   Elhasil: Di hedîsê de heye ku:

هَلَكَ النَّاسُ اِلاَّ الْعَالِمُونَ وَهَلَكَ الْعَالِمُونَ اِلاَّ الْعَامِلُونَ وَهَلَكَ الْعَامِلُونَ اِلاَّ الْمُخْلِصُونَ وَالْمُخْلِصُونَ عَلٰى خَطَرٍ عَظِيمٍ

   Yanî: “Sebebê xelasî û necatê, tenê îxlas e”. Bidestxistina îxlasê, pir muhim e. Zerreyekî emelê xalis, li ser emelê pir ê bêîxlas re ye. Ew tişta îxlasê dide qezenckirin ew e ku divê bê zanînê ku sebebê kar û xebata mirov, sirf emrê îlahî û encama wî jî, riza îlahî ye û têkilî wezîfeya İlahî nebe.

   Di her tiştî de îxlasek heye. Hetta zerreyeke muhebbetê ya xalis, li ser muhebbeta resmî û bi ucret a bi batmanan re ye. Va ye, camêrekî, evê muhebbeta xalis, awha aniye ziman:

وَمَا اَنَا بِالْبَاغِى عَلَى الْحُبِّ رُشْوَةً ضَعِيفٌ هَوًى يُبْغٰى عَلَيْهِ ثَوَابُ

   Yanî: “Ez li ser muhebbetê, qest û daxwaza bêr û bertîlekî, buha û bedelekî, nakim. Lewra, muhebbeta ku dêl ve, xêr û xelatek tê xwestin, zeîf e, bêdewam e”. Hetta muhebbeta xalis, di fitreta însanî de û di hemû dayîkan de hatiye derc kirin. Ha, şefqeta dayîkan, bi temamî mazharê evê muhebbeta xalis e. Hemû dayîk, bi wê sirra şefqetê, li dêl ewê muhebbeta ku ji ewladê xwe re nîşan didin, qe tu xelatekî û bertîl û berdêlekî navên, naxwazin. Delîlê evê yekê ev e ku ruhê xwe, heta seadeta xwe ya ebedî jî, ji bo wan, feda dikin. Her çiqas hemû sermayeya mirîşkê ruhê wê be jî, ji bo ku çêlika xwe ji devê kûçikê xelas bike –bi şahidiya Husrev– serê xwe dike devê kûçikê.