Êdî ku wusan e, qelb pace û şibakek e ku ber bi ebedul abadê, hatiye vekirin. Bi vê dunya fanî, razî nabe.

   Î’lem eyyuhel ezîz! Quran, ji asîman nazil bûye. Bi nuzûla wê re, sifreyeke îlahî û maîdeke semawî jî, daketiye erdê. Ev sifreya han, li gorî iştîha û îstifada tebeqên beşer, cûreyên safheyên wê hene. Sefha ewil a ku li ser wê sifrê ne, tebeqeya ewam e. Mesela; ev ayeta kerîme ya

اَنَّ السَّمَوٰاتِ وَ اْلاَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا

ji tebeqa ewil a beşer re, evê maneyê tîne ziman û îfade dike:

   Çawa ku asîman, bê ewr û bi esmanê sayî, nikare ku baranê bibarîne. Her wusa, erdê hişk jî, zipî zuha ye û nikare gîha û nebat hêşîn bike. Paşê, me ew herduyan jî, ji hev derxist û navbera wan vekir. Ji yekî de, av hate xwarê û ji yê din jî, gîha û nebat derketin. Ayeta kerîme ya ku delaletê evê maneya ayeta ku me qal kir dike, ev e;

وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَۤاءِ كُلَّ شَىْءٍ حَىٍّ

   Lewra, xida û xwiregê ku heyatên heywanî û nebatî muhafeze dikin, bes bi zewaca erd û esman dizên û diwelidin.

   Di pişt sefha tebeqa ewam de ku me behs kir, sefheyeke wuha jî heye ku; ev îşaret e ku ji wî maddeyê acînnî yê ku ji nûra Muhemmed (s.) hatiye çêkirinê; roj û gersitêrk, ji mecûn û hevîrê wê nûrê hatine fesilandin û veqetandinê. Delîla vê menayê jî, ev hedîsa şerîf a

اَوَّلُ مَا خَلَقَ اللّٰهُ نُورِى

ye.

   Mîsala duduyan: Di sefheya –ku aîdê tebeqa ewamê ya– vê ayeta kerîme ya 

اَفَعَيِينَا بِالْخَلْقِ اْلاَوَّلِ بَلْ هُمْ فِى لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ

de, ev maneya hanê heye: