بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

Muqeddîme

   Muqeddîmeya vê kitêba ku di alîkî de, di hukmê Mesnewiya Şerîf a Erebî  ya Rîsaleyê Nûr de ye, ibaretê ji pênc nuqteyan e.

   NUQTEYA YEKÊ: Çil-pêncî sal ewil, ji ber ku Seîdê Berê, zêdetir bi ilmên eqlî û felsefî ve meşxûl dibû, wek ehlê terîqet û heqîqetê, ji bo heqîqetul heqîqetê, ketibû pey rêyeke xelasiyê. Feqet mîna piraniya ehlê terîqetê ku tenê bi hereket û karê qelbî, qenaeta wî çênebû. Lewra eql û fikrê wî, bi hikmeta felsefê, qasekî birîndar bûn; tedawî lazim bû.

   Paşê xwest ku bide pey wan hin ehlê heqîqetê yên mezin ku him bi eqlê xwe, him jî bi qelbê xwe gihîştine heqîqetê. Nihêrt ku her yek ji wan, taybetî û cazîbeyên wan ên cihê cihê hene. Ka li dû kîjanî here? Şaş û metel ma, muheyyer bû. Îmamê Rebbanî jî, jê re îşareten gotibû ku “Tewhîda qibleyê bike!”. Yanî li pey ustadekî tenê here! Hate qelbê wî Seîdê Berê yê gelekî birîndar :“Ustadê heqîqî, Qur’an e; tewhîda qibleyê, bes li pey vî ustadî dibe.” Bi îrşada wî ustadê qudsî, him qelbê wî, him jî ruhê wî, xayet bi terzekî xerîb, ketin rê û dest bi silûkê kirin.