Cevaben derdi ki:

   — “Çocuğa ilacı içirmek için bir şekerleme gösterilir. Tâ ki o da ağzını açar, ilacı o vasıta ile içirir. Efkâr-ı amme de siyaset için ağzını açmış, ben de tiryakı içirmek için siyaseti de zikrettim.”

   Fakat maattessüf pek îcazkârane söylediği için istifade umumî olmuyor. Hatta kendi kitablarından aldığı bazı mesaili dahi aynen diğer eserlerinde zikrediyor. Başka müellifler gibi mana tekerrür ettikçe başka suret giydirmiyor...

   Demek bir buçuk sene mezuniyetten sonra vazifesinde bulundu. Şimdi dahi başka yere gitmek için niyet etmiştir. Ve millette hitaben diyor ki:

   — “Ey millet! Burada o kadar mâni çoktu ki iş görmek pek müşküldü. Ben bu kadar yapabildim, beni helâl et.”

   Hem kendisine derdik:

   — “Neden bu kadar sarsıldınız?”

   Derdi:

   — “Ben kendi âlâmlarıma tahammül ettim. Fakat İslâm’ın âlâmından gelen teellümat beni ezdi. Âlem-i İslâm’a indirilen her bir darbenin en evvel kalbime inmesini hissediyordum. Onun için bu kadar sarsıldım. Fakat bir ışık görüyorum ki o âlâmları unutturacak. İnşaallah!.. ”

   Tesadüf-i garibedendir: Bu Lemeat kitabının tarihi hilâl-yıldız çıktı ki:  ﻧَﺠْﻢُ ﺍَﺩَﺏٍ ﻭُﻟِﺪَﻝِ ﻫِﻠﺎَﻟَﻲْ ﺭَﻣَﻀَﺎﻥَ  Hem de tesadüf olarak kitabın âhirinde de hilâl-yıldız gelmiş. Tabiatı serbest bırakarak ki, hiç nazm yapmadığı halde bu kitab tamamen sancak marşının vezni gibidir ki, pek garib bir tesadüf, Ramazan’dan birkaç gün evvel bazı satırları numune olarak yaptı. Ahbablarına gösterdi. Biri müstesna, kimse teşci etmedi. Fakat bir arzu-yu musırraneye ittibaen Lemeat’ı Ramazan’ın bidayetindeki hilâl vaktinde yapmaya başladı ve Ramazan’ın âhirindeki hilâlde bitirdi.