Zira kendi lekedar olsa da imanı mukaddestir. Rabıta da imandır. Bu ünvan-ı mukaddese böyle bahane ile leke sürmek, İslâmiyet’in kıymet ve ulviyetini bilmemekle beraber, kendini ahmâku’n-nâs ilân etmektir.

   Numune-i ittihad olan cemiyetimize sair cemiyat-ı dünyeviyeye kıyasen leke sürmeyi, tariz etmeyi, cemi kuvvetimizle reddederiz. İstifsar tarikiyle bir itirazları olursa cevaba hazırız. İşte meydan!

   Benim dahil olduğum cemiyet, burada tafsil ettiğim cemiyettir. Yoksa muterizlerin batıl tevehhüm ettikleri cemiyet-i mütehayyile değildir. Bu cemiyetin efradı şarkta olsa, garbda olsa, cenubda olsa, şimalde olsa beraberiz.

   Dokuzuncu Vehim: “Cemiyetlerde teşebbüsat-ı hafiye olduğu halde, İttihad-ı Muhammedî’nin izhar-ı serairi neden lüzum görülmüş?”

   Elcevap: İslâmiyet aşikâredir. Hem de kuvve-i ittisaiyesi tazyik olunsa âleme zelzele verecek. Hem de ihfa, hile ve şüpheyi davet ettiğinden, hile ve şüpheden münezzeh olan hakikat, hafâdan da müstağnidir. Hem de hile, terk-i hile ve doğruluktur. Hem de başka cemiyete kıyas olunmaz. Zira onlar teessüse başlıyorlar; bu ise müesses iken bazı köşelerden tecelli ediyor. Hem de bidayet-i İslâm’da kırk oldu, saklanmadı; nasıl üç yüz milyondan sonra gizlenecek? Hem de bir şeyi akıl görür, kabul eder. Fikir uğraşır, teslim eder. Bir hakikat hafâ perdesini kabul etmez.

ﻭَﺍﻟﺴَّﻠﺎَﻡُ ﻋَﻠَﻰ ﻣَﻦِ ﺍﺗَّﺒَﻊَ ﺍﻟْﻬُﺪَﻯ

   Yüzbin defa cemi mü’minlerin lisanıyla deriz:

   Yaşasın şeriat-ı garra!

İttihad-ı Muhammedî’nin en küçük efradından

Bediüzzaman-ı Kürdî Said

* * *