Sekizinci Madde: İleride tavaif-i mülûk temelleri hükmünde olan anâsır-ı muhtelife kulüplerinin ittihadının temeli ve nokta-i istinadımızın esası olan İttihad-ı Muhammedî’den anâsır-ı gayr-ı müslime tevahhuş etmesinler. Zira mesleğimiz sırf ahlâkî ve dînî olduğundan, onlara faide-i azimeden başka zarar vermez. Hem de muvazene-i devleti muhafaza eden milliyetimiz İslâmiyet’ten başka yoktur. Bizi kendilerine kıyas etmesinler. Zira milliyetleri çoktan vicdanî olan dinlerine galebe çalmış. Hem de onları medenî biliriz. Medenilere ikna ve muhabbetle galebe çalınır. Bahusus, en vahşi zamanlarda bu kadar edyan ve akvam-ı muhtelife ferman-ı  لاَ إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ  ile medeniyet-i İslâmiyede masun kalmıştır. Ne vakit cemiyetimizden tevahhuş etseler, meşrutiyete adem-i kabiliyetlerini ve vatana hıyanetlerini ve meşrutiyeti muvakkat ve gayr-ı meşru istediklerini göstermiş olurlar. Hem de ecnebiler bu cemiyet-i ahlâkiye ve mürşidaneyi istihsan etmeleri gerektir. Zira, eski zamanda ecnebiler vahşi olduklarından ittihad-ı Muhammedî onların vahşetine karşı taassup ve husumet göstermeye mecbur idi. Şimdi onların medenileşmeleri ile o mahzur zail olmuştur. Zira, din noktasında medenilere galebe ikna iledir. Ve mezheb ve dininin ulviyetini ve mahbubiyetini fiilen göstermekledir. Söz anlamayan bedeviler gibi icbar ve husumetle değildir. Amma, vâesefa ki; İslâmiyet ve hamiyet namını taşıyan bazı zevzek ve lâubalilerin, “kamerin menfaati, ayyaşlar mehtabında işret etmeye münhasır ve şemsin faidesi, bataklıkta mevadd-ı hasise taaffün etmeye münhasırdır” diyen eblehler, işret ve taaffüne mani olmak için şems ve kamerin men-i tulûuna kalkışmaları gibi