Ger bir dest-i gaybî ile masum masun kalsa idi,

   maadin-i ervahın tenmiyesine medar, hem sebeb-i tehzibi olan

   evamir-i imtisalî, nevahi-yi ictinabî sebebiyle elmaslaşmış Ebu Bekir-i namdar,

   hem de o sahib-i gâr, o Sıddîk-ı sadıkın o ruh-i musaffası,

   onun aksiyle fahimleşmiş Ebu Cehil’in zulmettar ruhundan

   temeyyüz teali edemezdi.

   Biri, zulmet-i yelda; biri bir necm-i zehra.

   Biri, bir semm-i murdar; biri, bir ser-i sırdar.

   Bu sır, sebep olmuştur teklifte nazariyet, telâkkide meşakkat,

   cihad ve müsabakat ....... nur içinde bir nâr.

   O nâr ise hem tehzib, hem tezhib ve tasaffi ervah-ı âliyeyi ervah-ı sâfileden.

   Dane oldu bir şecer. Şecer oldu meyvedar.

   Bazen Zaif, Zalim Olur

   Ye‘s ile sû-i zandan zaaf-ı kalb neşet eder.

   Öyle adam görüyor, zalimin darbeleri bir mazlumu dövüyor,

   elîm darbe iniyor. O mazlumun âlâmı tabii aksediyor o zaifin kalbine,

   teellümat veriyor. Teellümat incitir, zaafı tahammül etmez.

   Ondan kurtulmak ister, rahat-ı kalbî için.

   Mazlumun istihkakı darbe arzu ediyor. Hem bahane buluyor. Belki der:

   Müstahaktır. Madem o sefil, güneş ona vermiyor, neden gölge ediyor?

   Manen zalim oluyor, zulme yardım ediyor.