İhlâs-ı ubudiyet ona öyle nur vermiş.

   Nasraniyet veriyor vesaite, esbaba bir tesir-i hakiki.

   Hem onlara bakıyor bir mana-yı ismî ile.

   Zatında tesiri var zanneder de sapıyor.

   Velediyet mezhebi akide-i tevellüd öyle de gösteriyor.

   Vazife-i ruhbanî, meslek-i ruhbaniyet onu öyle sevketmiş.

   Felsefe-i tabiî o dini mağlup etmiş, işine karışıyor.

   Ona öyle ders vermiş,

   Hristiyanlık bir mana-yı ismî ile kendi azizlerine nazar eder;

   bakıyor, lamba-misal görüyor.

   Bir fikre göre lamba nuru güneşten almış, fakat temellük etmiş.

   Demek azizlerin her biri onların nazarında, menba-ı feyz oluyor.

   Bizzat birer maden-i nur! Bu nazardan bir şirkin tereşşuhu zâhirdir.

   İslâm, velilerini bir mana-yı harfî ile nazar edip görüyor.

   Müstazî bilir, müstear ayine-misal tanır.

   Nuru güneşten gelir, tabiatında yoktur.

   Şems-i ezel ziyasını alır da neşr ediyor.

   Demek enbiya, evliyaya birer tecelli makesi, birer feyzin ayinesi,

   şehd-i şuhudun meksi nazarıyla bakıyor.

   Bu sırra müessesdir Nakşibend rabıtası.

   şeyhde teşahhus yoksa zararı olmaması!

   Eğer varsa da, mürid onu fâni bilir.

   Bu sırdandır ki bizde tevazudan başlıyor tarikatın sülûku.

   Mahviyetten geçiyor, gitgide tâ fenafillah makamını buluyor.