Şu bürhan-ı münevverde cihat-ı sittesi şeffaf ki, üstünde münakkaştır

   müzehher sikke-i i’caz, içinde parlayan nur-u hidayet der ki;  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Evet, altında nescolmuş mühefhef mantık ve bürhan, sağında aklı istintak,

   mürefref her taraf, ezhan “Sadakte” der ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Yemîn olan şimalinde, eder vicdanı istişhad. Emamında hüsn-ü hayırdır,

   hedefinde saadettir. Onun miftahıdır her dem ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Emam olan verâsında ona mesned semavîdir ki, vahy-i mahz-ı rabbanî.

   Bu şeş cihet ziyadardır. Bürûcunda tecellidar ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Evet vesvese-i sârık, bâvehm şübhe-i târık, ne haddi var ki o mârık,

   girebilsin bu bârık kasra. Hem şârık ki, sur sûreler şahik,

   her kelime bir melek-i natık ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   O Kur’an-ı Azîmüşşan nasıl bir bahr-ı tevhiddir. Bir tek katre

   misal için bir tek sûre, fakat kısa bir tek remzi nihayetsiz rumuzundan.   

   Bütün enva-ı şirki reddeder, hem de yedi enva-ı tevhidi eder isbat.

   Üçü menfi, üçü müsbet şu altı cümlede birden: