Tevhid’in İki Bürhan-ı Muazzamı

   Şu kâinat tamamıyla bir bürhan-ı muazzamdır.

   Lisan-ı gayb, şehadetle müsebbihdir, muvahhiddir.

   Evet tevhid-i Rahman’la, büyük bir sesle zakirdir ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Bütün zerrat u hüceyratı, bütün erkân u azası birer lisan-ı zakirdir;

   o büyük sesle beraber der ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   O dillerde tenevvü var, o seslerde meratib var.

   Fakat bir noktada toplar onun zikri, onun savtı ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Bu bir insan-ı ekberdir, büyük sesle eder zikri; bütün eczası, zerratı,

   küçücük sesleriyle, o bülend sesle beraber der ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Şu âlem halka-i zikri içinde okuyor aşrı,

   şu Kur’an maşrık-ı nuru. Bütün zîruh eder fikri ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Bu Furkan-ı celîlü’ş-şan, o tevhide nâtık bürhan, bütün âyat sadık lisan,

   şuaat-ı barika-i iman; beraber der ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   Kulağı ger yapıştırsan, şu Furkan’ın sinesine, derinden tâ derine

   sarihan işitirsin semavî bir sada der ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ

   O sestir gâyeten ulvî, nihayet derecede ciddî,

   hakikî pek samimî, hem nihayet mûnis ve mukni

   ve bürhanla mücehhezdir. Mükerrer der ki:  لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ