Şeytan dedi: Zannınız, nazımdaki letaif derece-i i’cazdır.

   Meziyet-i kelâmî şu farz ile değişmez.

   Yine döndü o insan, dedi: Tam bâtılı iltizam demek olan

   bu farzdan muzahref ve farazi bir sahib-i kelâm çıkar, tedehhüş eder vicdan.

   O mefrazdan öyle müthiş noktalar gelir.

   Değil i’caz-ı belâgat, belki bütün meziyeti mahveder.

   Döndü yine o şeytan dedi: Neden öyledir? O insan dedi:

   Zira tahkik ve insafa zıt o küfrî farzında –eliyazübillâh!–

   bir mecmua-i riya, bühtan farzetmek demektir.

   Bu farza şeytan dahi elbet cesaret etmez. O dedi:

   Şeytan olmasaydım, tasdik ederdim seni ey insan!

   Fakat bu noktadan veririm kâfirlere şüpheler, müminlere vesvese.

   Bundan o mülzem oldu, başka şüpheye döndü yine o şeytan, dedi:

   Beşerle hem beşer gibi konuşmak nasıl ona yakışır.

   Hem nasıl da konuşur, azameti tenezzül etmez? Döndü dedi de insan:

    أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ  bir düstur-u kat’îdir,  ﺍَﻟﺎَﻳَﺘَﻜَﻠَّﻢُ ﻣَﻦْ ﻋَﻠِﻢَ

   o düsturun lâzımı mütekellimdir bîgüman, ola mekânı her zaman.

   Evet, dünya içinde insan, insan içinde lisan, lisan içinde beyan,

   beyan içinde kelâm, kelâm içinde hurûfu halk eden Hallâk-ı Rahman.

   Hem lisanımızı, hem lisanımız içinde hurûf ve kelimatı halk eden,

   dahi hem tamamıyla bilen o Zülkelâm, Zülkemal o Rahîm, Mennan,

   kendi tenezzülât-ı rahmetiyle bizim lisanımızla,

   tarz-ı beyanımızla neden konuşmasın bizimle?

   İşte Tevrat, Zebur’la Suhuf ve İncil ve Kur’an.

   Evet, rububiyet istiyor, ulûhiyet muktazî;