Tekerrür-ü esbabla müsebbebat eder teceddüd-ü iade;

   ona tekrar denilmez. Öyle de insan-ı zû zekâya aklı, canı, cenanı,

   hem sırrı, hem vicdanı, her an hakikate muhtaçtır.

   Her dakikada, hakka dahi müştaktır. Her zaman aşıktır tecellâya.

   Her saat keza zikre fakirdir. Her gün de marifete taliptir.

   Şu hâcat tekerrür eder, Kur’an dahi tekrar ile sevk ediyor ziyaya.

   Tekrarı ciddi  tezkâr. Evet, tekrar bazen kusurdur;

   fakat lezaiz ve zevaid olan umurda –ki ziynet olur eşyaya–.

   meselâ bir taamda, eğer kut ve gıda ise tekrarı ülfet verir,

   ünsiyete sebeptir; mizac daim müştaktır me’nus olan gıdaya.

   Ger tefekküh nev’indense, lezzeti teceddütte tekrarı usandırır.

   Meselâ bir kelâmda hakikat-ı sâbite –ki kabildir nemaya–

   tekrarı takrir eder, iadesi tahkiktir. Kalb dahi öyle ister.

   Eğer üslub suretse, tenevvüü lazımdır müstahsen büleğaya

   Suret eskileniyor, teceddüdü istiyor. Kur’an, baştan aşağı kut-u kalbdir.

   Kut-u vicdan, yüksektir zeminden tâ semaya.

   Hem gıda-yı ervah, hem deva-yı ezhandır.

   Tekrar ve terdad ise tahkik ile takrirdir,

   tenvir ile tekmildir, kuvvet verir hüdâya.

   Ondan bir kısmı ise o kutun hülâsası.

   Ona hâcet ziyade, tekrarı o nisbette.

   O kısımdan bir kısmı, hülâsatü’l-hülâsa, hakaike bir mâye;