Meselâ:  إِنَّ قَارُونَ كَانَ مِن قَوْمِ مُوسَى

   Şu hüküm beşere der: “Akvam-ı cihanın beyninde,

   kavm-i benî İsrail efradları elinde 

   muzır hem de haram gayet büyük bir servet;

   lâsiyyema vesail-i riba ile servetleri tutturan,

   hem de onu toplayan hariskâr bir düsturu”

   şu cümle ihtar eder, dinliyor beşeriyet.

   Meselâ:  ﻭَﻟَﻦْ ﻳَﺘَﻤَﻨَّﻮْﻩُ ﺍَﺑَﺪًﺍ

   Şu cümlenin zımnından, kavm-i Yahuda mahsus bir tarz hırs-ı hayat,

   bir çeşit havf-ı memat beşere ihtar eder bir düstur-u garabet.

   Onlardan bir cemaat huzur-u Nebevîde münazara isterken,

   “Kendini haklı bilen mevti temenni edip izhar etsin bir hüccet”

   teklif etti Peygamber, kimse lisan-ı kaal ile etmedi hiç cesaret.

   Yine lisan-ı hâlle, hırs-ı hayat hissiyle, şimdiye dek o millet,

   hâlâ kılar istinkâf, mevti etmez temenni. Bunu bilsin her cebîn:

   Havf-ı mevt, mevt getirir, hırs-ı hayat zilleti. İşte i’caz-ı ayet.

   Meselâ:  يُذَبِّحُونَ أَبْنَاءكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءكُمْ

   Bu cümlenin zımnında bedbaht kavm-ı Yahudun

   kaderin kalemiyle alınlarına yazılmış hayatî müthiş düstur, daimî bir musibet. 

   O da budur: O kavmin cihanın aktarında,

   hemen şimdiye kadar mükerrer hedef olmuş, o bedbaht olmuş millet

   pek çok katliamlara kızlarıyla hayatta sefahet âleminde büyük rol oynanılmış.

   İşte bu kelâm der: O asırda hâdise-i musibet,