Zelzele naraları, hadisat sayhaları

   sizi hiç korkutmasın, vesvese de vermesin.

   Zira onlar içinde bir zemzeme-i ezkâr,

   bir demdeme-i tesbih, velvele-i naz u niyaz.

   Sizi bize gönderen o Zât-ı Zülcelâl,

   ellerinde tutmuştur bunların dizginlerini.

   İman gözü okuyor yüzlerinde ayet-i rahmet, her biri birer avaz.

   Ey mü’min-i kalb-hüşyar! Şimdi gözlerimiz bir parça dinlensinler.

   Onların bedeline hassas kulağımızı imanın mübarek eline teslim ederiz,

   dünyaya göndeririz. Dinlesin leziz bir saz.

   Evvelki yolumuzda bir matem-i umumî,

   hem vaveylâ-yı mevtî zannolunan o sesler,

   şimdi yolumuzda birer nevaz u namaz,

   birer avaz-ı niyaz, birer tesbihe ağaz.

   Dinle, havadaki demdeme,

   kuşlardaki civcive, yağmurdaki zemzeme,

   denizdeki gamgama, raadlardaki rakraka,

   taşlardaki tıktıka birer manidar nevaz..

   Terennümat-ı hava, naarat-ı ra’diye, nağamat-ı emvac,

   birer zikr-i azamet. Yağmurun hezecatı, kuşların seceatı,

   birer tesbih-i rahmet, hakikate bir mecaz.

   Eşyada olan asvat, birer savt-ı vücuddur: “Ben de varım” derler.

   O kâinat-ı sâkit birden söze başlıyor:

   “Bizi camid zannetme, ey insan-ı boşboğaz!”

   Tuyurları söylettirir ya bir lezzet-i nimet, ya bir nüzul-ü rahmet.

   Ayrı ayrı seslerle, küçük ağazlarıyla rahmeti alkışlarlar,