Evvelki yolumuzda pek müdhiş görünürdü.

   Şimdi de mütebessim her tarafa gülüyor, nazeninane niyaz u avaz.

   Görmez misin? Gözümüz arı-misal olmuştur. Her tarafa uçuyor.

   Kâinat bostanıdır, her tarafta çiçekler,

   her çiçek de veriyor ona bir âb-ı leziz.

   Hem ünsiyet, teselli, tahabbübü veriyor.

   O da alır getirir; şehd-i şehadet yapar.

   Balda bir bal akıtır, o esrar-engiz şehbaz.

   Harekât-ı ecrama, ya nücum, ya şümûsa nazarımız kondukça,

   ellerine verirler Hâlik’ın hikmetini. Hem maye-i ibreti,

   hem cilve-i rahmeti alır, ediyor pervaz.

   Güya şu güneş bizlerle konuşuyor. Der: “Ey kardeşlerimiz!

   Tevahhuşla sıkılmayınız, ehlen sehlen merhaba, hoş teşrif ettiniz.

   Menzil sizin, ben bir mumdar-ı şehnaz.

   Ben de sizin gibiyim, fakat sâfi isyansız,

   mutî bir hizmetkârım. O Zat-ı Ehad-i Samed ki,

   mahz-ı rahmetiyle hizmetinize beni musahhar-ı pürnur etmiş.

   Benden hararet, ziya; sizden namaz u niyaz.”

   Yâhu, bakın kamere! Yıldızlarla denizler

   her biri de kendine mahsus birer lisanla:

   “Ehlen sehlen merhaba!” derler, “Hoşgeldiniz, bizi tanımaz mısınız?”

   Sırr-ı teavünle bak, remz-i nizamla dinle.

   Her birisi söylüyor: “Biz de birer hizmetkâr,

   Rahmet-i Zülcelâl’in birer âyinedarıyız;

   hiç de üzülmeyiniz, bizden sıkılmayınız.”