Bak girdik şu zemine, ayağımızı bastık şehadet âlemine,

   şehrayin-i Rahman, gürültühane-i insan.

   Hiçbir şey bilmeyiz, delil ve imamımız meşiet-i Rahman’dır.

   Vekil-i delilimiz, nazenin gözlerimiz.

   Gözlerimizi açtık, dünya içine saldık.

   Hatırına gelir mi evvelki gelişimiz?

   Garib, yetim olmuştuk, düşmanlarımız çoktu, bilmezdik hâmimizi.

   Şimdi nur-u iman ile o düşmanlara karşı bir rükn-ü metinimiz,

   istinadî noktamız, hem himayetkârımız def’eder düşmanları.

   O iman-ı billâh’dır ki, ziya-yı ruhumuz,

   hem nur-u hayatımız, hem de revh-u ruhumuz.

   İşte kalbimiz rahat, düşmanları aldırmaz, belki düşman tanımaz.

   Evvelki yolumuzda, vaktâ vicdana girdik;

   işittik ondan binlerle feryad u fîzar ve avaz. Ondan belâya düştük.

   Zira âmal, arzular, istidad ve hissiyat, daim ebedi ister.

   Onun yolunu bilmezdik, bizden yol bilmemezlik, onda fîzar u niyaz.

   Fakat elhamdülillâh, şimdi gelişimizde bulduk nokta-i istimdad ki

   daim hayat verir o istidad, âmale. Tâ ebedü’l-âbâda onları eder pervaz.

   Onlara yol gösterir. O noktadan istidad hem istimdad ediyor,

   hem âb-ı hayatı içer, hem kemaline koşuyor, o nokta-i istimdad,

   o şevk-engiz remz ü naz.

   İkinci kutb-u iman ki, tasdik-i haşir’dir, saadet-i ebedî;

   o sadefin cevheri iman, bürhanı Kur’an, vicdan-ı insanî bir râz.

   Şimdi başını kaldır, şu kâinata bir bak, onun ile bir konuş.