Fevkalâde eğer bir cesaretin var;

   gireriz de beraber, bu yol pür-hatarkâr.

   İkinci yolumuz: Tabiat-ı arzı deleriz, o tarafa geçeriz.

   Ya fıtrî bir tünelden titreyerek gideriz.

   Bir vakitte bu yolda seyrettim de geçtim bî-nâz ve pür-niyazî.

   Fakat o zaman tabiatın zemini eritecek, yırtacak bir madde var idi elimde.

   Üçüncü yolun o delil-i mu’cizi, Kur’an onu bana vermişti.

   Kardeşim, arkamı da bırakma, hiç de korkma!

   Bak hâ şurada tünelvari mağaralar, tahte’l-arz akıntılar beklerler ikimizi.

   Bizi geçirecekler. Tabiatta, şu müdhiş cümûdiyeleri de seni hiç korkutmasın.

   Zira bu abûs çehresi altında merhametli sahibinin tebessümlü yüzü.

   Radyumvari o madde-i Kur’anî ışığıyla sezmiştim.

   İşte, gözüne aydın! Ziyadar âleme çıktık. Bak şu zemin-i pür-nâzî.

   Bu fezâ-i lâtif, şirin. Yâhu başını kaldır, bak! semavata ser çekmiş,

   bulutları da yırtmış, aşağıda bırakmış, davet ediyor bizi.

   Şu şecere-i tûbâ, meğer o Kur’an imiş. Dalları her tarafa uzanmış.

   Tedelli eden bu dala biz de asılmalıyız, oraya alsın bizi.

   O şecere-i semaviye, bir timsali zeminde olmuş şer’-i enveri.

   Demek zahmet çekmeden o yol ile çıkardık,

   bu âlem-i ziyaya, sıkmadan zahmet bizi.

   Madem yanlış etmişiz, eski yere döneriz, doğru yolu buluruz.

   Bak, üçüncü yolumuz, şu dağlar üstünde durmuş olan şehbazî

   hem de bütün cihana okuyor bir ezanı.

   Bak müezzin-i âzama, Muhammedü’l-Hâşimî (a.s.m.), davet eder insanı,

   âlem-i nur-u envere, ilzam eder niyaz ile namazı.

   Bulutları da yırtmış, bak bu Hüda dağlarına;

   semavata ser çekmiş, bak şeriat cibaline;

   nasıl müzeyyen etmiş zeminimizin yüzü gözü.