ihtilâfî yerlerinde musahhihane bahseder.

   Böyle naklî umurlar bir “Ümmî”den suduru, harika-i zamanî...

   Altıncı unsur ise: Mutazammın ve müessis olmuş din-i İslâma,

   İslâmiyet misline ne mazi muktedirdir, ne müstakbel muktedir;

   araştırsan zaman ile mekânı. Arzımızı senevî,

   yevmî dairesinde şu hayt-ı semavîdir; tutmuş da döndürüyor.

   Küreye ağır basmış, hem dahi ona binmiş, bırakmıyor isyanı.

   Yedinci menba ise: Şu altı menbadan çıkan envar-ı sitte,

   birden eder imtizac. Ondan çıkar bir hüsn,

   bundan gelir bir hads, vasıta-i nuranî.

   Şundan çıkan bir zevktir; zevk-i i’caz bilinir, tabirine lisanımız yetişmez.

   Fikir dahi kasırdır; görünür de tutulmaz o nücum-u âsumanî.

   On üç asır müddette meylü’t-tahaddî varmış Kur’an’ın a’dâsında,

   şevk-i taklid uyanmış Kur’an’ın ahbabında.

   İşte i’cazın bir bürhanı. Şu iki meyl-i şedidle yazılmıştır, meydanda.

   Milyonlarla kütüb-ü Arabiye, gelmiştir kütüphane-i vücuda.

   Onlar ile Tenzil’i, düşerse bir mizanı.

   Muvazene edilse, değil dânâ-i bî-müdanî, hatta en âmî adam,

   göz kulakla diyecek: Bunlar ise insanî, şu ise âsumanî!

   Hem de hükmedecek: Şu bunlara benzemez, rütbesinde olamaz.

   Öyle ise ya umumdan aşağı; bu ise bilbedahe malum olmuş butlanı.

   Öyle ise, umumun fevkindedir, mazmunları o kadar zamanda, kapı açık,

   beşere vakfedilmiş; kendine davet etmiş ervah ile ezhanı.

   Beşer onda tasarruf, kendine de maletmiş.