Dedim: Nasıl kâinat söndürülmezse, iman-ı İslâmî de sönemez.

   Öyle de zeminin yüzünde çakılmış mismarlar hükmünde her an olan

   İslâmi şeair, dinî minarat, ilâhî maabid, şer’î maâlim itfa olmazsa,

   İslâmiyet parlayacak an be-an!

   Her bir mabed bir muallim olmuş tab’ıyla tabayia ders verir,

   her maalim dahi birer üstad olmuştur;

   onun lisan-ı hâli eder telkin-i dinî; hatasız, hem bînisyan.

   Her bir şeair bir hoca-i dânadır, ruh-u İslâmı daim enzara ders veriyor.

   Mürur-u a’sâr ile sebeb-i istimrar-ı zaman;

   güya tecessüm etmiş envar-ı İslâmiyet, şeairi içinde.

   Güya tasallub etmiş zülâl-i İslâmiyet, maabidi içinde. Birer sütun-u iman.

   Güya tecessüd etmiş ahkâm-ı İslâmiyet, maalimi içinde.

   Güya tehaccür etmiş erkân-ı İslâmiyet, avalimi içinde. Birer sütun-u elmas.

   Onunla mürtabittir zemin ile âsuman.

   Lâsiyyema: Bu Kur’an-ı hatib-i mu’ciz-beyan;

   daima tekrar eder bir hutbe-i ezelî, aktar-ı İslâmîde kalmamış

   hiç de bir köy, hem dahi hiç bir mekân;

   nutkunu dinlemesin, talimi işitmesin.  اِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ  sırrı ile hafızlıktır

   pek de büyük bir rütbe. Tilâvet ise, ibadet-i ins ü can.

   Onun içinde talim, hem müsellematı tezkir.

   Tekerrür-ü zamanla nazariyat, kalbolur müsellemata,

   hem döner bedihiyyata. İstemez daha beyan.