Karılar Yuvalarından Çıkıp Beşeri Yoldan Çıkarmış; Yuvalarına Dönmeli

    ﺍِﺫَﺍ ﺗَﺎَﻧَّﺚَ ﺍﻟﺮِّﺟَﺎﻝُ ﺍﻟﺴُّﻔَﻬَٓﺎﺀُ ﺑِﺎﻟْﻬَﻮَﺳَﺎﺕِ

    ﺍِﺫًﺍ ﺗَﺮَﺟَّﻞَ ﺍﻟﻨِّﺴَٓﺎﺀُ ﺍﻟﻨَّﺎﺷِﺰَﺍﺕُ ﺑِﺎﻟْﻮَﻗَﺎﺣَﺎﺕِ

   Mimsiz medeniyet, taife-i nisâyı yuvalardan uçurmuş,

   hürmetleri de kırmış, mebzul metaı yapmış.

   Şer’-i İslâm onları rahmeten davet eder eski yuvalarına.

   Hürmetleri orada, rahatları evlerde, hayat-ı ailede.

   Temizlik ziynetleri, haşmetleri, hüsn-ü hulk;

   lütf-u cemali ismet, hüsn-ü kemali şefkat, eğlencesi evlâdı.

   Bunca esbab-ı ifsad, demir sebat kararı lâzımdır tâ dayansın.

   Bir meclis-i ihvanda, güzel karı girdikçe riya ile rekabet,

   hased ile hodgâmlık debretir damarları!

   Yatmış olan hevesat, birdenbire uyanır.

   Taife-i nisâda serbestî inkişafı,

   sebeb olmuş beşerde ahlâk-ı seyyienin birdenbire inkişafı.

   Şu medenî beşerin hırçınlaşmış ruhunda,

   şu suretler denilen küçük cenazelerin, mütebessim meyyitlerin rolleri

   pek azimdir; hem müdhiştir tesiri ^(Haşiye)

   Memnu’ heykel, suretler: Ya zulm-ü mütehaccir, ya mütecessid riya,

   ya müncemid hevesdir, ya tılsımdır; celbeder o habis ervahları.