Meziyetin Varsa Hafâ Türabında Kalsın; Tâ Neşv ü Nema Bulsun

   Ey zîhassa-i meşhure, taayyünle zulmetme,

   ger perde-i hafânın altında sen kalırsan, ihvanına verirsin ihsan ve bereketi.

   Her bir ihvanın altında sen çıkması, hem de o sen olması imkân ve ihtimali,

   her birine celbeder bir nazar-ı hürmeti.

   Eğer taayyün edip perde altından çıksan, mükerrem iken altında;

   üstünde zalim olursun. Güneş iken orada; burada gölge edersin.

   İhvanını düşürttürüp hem nazar-ı hürmetten.

   Demek taayyün ve teşahhus, zalim birer emirdir.

   Sahih doğru böyle ise, hem de böyle görürsün.

   Nerede kaldı yalancı tasannu ve riya ile kisb-i teşahhus-u şöhret?

   İşte bir sırr-ı azim ki hikmet-i ilâhî, hem o nizam-i ahsen;

   bir ferd-i fevkalâde, kendi nev’i içinde setr ile perde çeker,

   bununla kıymet verdirir, hem de eder müstahsen.

   İşte sana misali: İnsan içinde veli, ömür içinde ecel,

   olmuş meçhul ve mühmel.

   Cum’ada müstetirdir bir saat, kabul olur dua edersen.

   Ramazanda münteşir bir leyle-i zu-kadir,

   esmaü’l-hüsna’da muzmer iksir-i ism-i âzam.

   Bu misallerin haşmeti, hem de o sırr-ı hasen;

   ibhamda izhar eder, ihfâda isbat eder.

   Meselâ: Ecelin ibhamında bir muvazene vardır;

   her dakikada tutar ne vaziyet alırsan.

   Kefeteyn-i havf ü reca, hizmet-i ukbâ, dünya;

   tevehhüm-ü bekaî, lezzet-i ömrü verir.