“Hüve’l-hakku” yerine “Hüve hakkun” olmalı.

   “Hüve’l-hasen” yerine “Hüve-ahsen” olmalı.

   Her müslim kendi meslek, mezhebine demeli:

   “İşte bu haktır; başkasına ilişmem. Başkaları güzelse, benim en güzelidir.”

   Dememeli: “Budur hak, başkaları batıldır.

   Yalnız benimkidir güzeli; başkaları yanlıştır, hem çirkindir.”

   Zihniyet-i inhisar, hubb-u nefisten geliyor,

   sonra maraz oluyor, niza ondan çıkıyor.

   Derd ile dermanlar, taaddüdü hak olur, hak da taaddüt eder.

   Hâcât ve ağdiyenin tenevvüü hak olur, hak da tenevvü eder.

   İstidad, terbiyeler tekessürü hak olur, hak da tekessür eder.

   Bir madde-i vahide, hem zehir ve hem panzehir...

   İki mizaca göre mesail-i fer’îde hakikat sabit değil,

   izafî ve mürekkeb.. mükellefîn mizaclar ona bir hisse verip,

   ona göre ederek tahakkuk ve terekküb,

   her mezhebin sahibi mühmel mutlak hükmeder.

   Mezhebinin hududu tayinini bırakır temayül-ü mizaca;

   taassub-u mezhebî tamime sebeb olur.

   Tamimin iltizamı sebeb olur nizaa.

   İslâmiyetten evvel tabakat-ı beşerde derin uçurumlar..

   Hem tebaüd-ü acibi istedi bir vakitte, taaddüd-ü enbiya,

   tenevvü-ü şerayi’, müteaddid mezhebler.

   Beşerde bir inkılâb İslâmiyet yaptırdı, beşer tekarüb etti, şer’ etti ittihad,

   vahid oldu peygamber. Seviye bir olmadı; mezheb taaddüd etti.

   Terbiye-i vahide kâfi geldiği zaman ittihad eder mezhebler.