İslâm Siyaseti Kendinden Çıkmalı, Başkasına Vasıta Olmamalı. 

   Fırkacılık Kulüpleri Tevhid-i Kulûba Değil, Tefrik-i Kulûba Sebeptir

   İstanbul’un siyaseti, İspanyol nezlesi gibi, insana bulaşıyor.

   Hem hezeyan devrini arasıra geçiriyor.

   Bizans, bir kafadır, fırkacılık cünunu

   O bizzat, bire’sihi müteharrik değildir, bilvasıta dönüyor.

   Kulağına Avrupa, tenvim ile uyutup telkin ile üflüyor. 

   Burada oyun başlıyor. 

   Madem oradan geliyor. Ya menfidir, ya müsbet. 

   Menfi ise harf gibi gayrın menfaatine delâlet ediyor, ihtiyar selboluyor.

   Niyeti tesir etmez. Müsbet ise, benziyor bir mana-yı ismîye 

   bizzat eder nefsine delâlet ve hem hizmet, sonra vasıta olur.

   Buradaki ihtilâf münharifen gidiyor. 

   Telâki noktası da vatanda bulunmuyor, hattâ kürede de olmuyor.

   Madem ki öyle olur müsbet ismî olmalı, 

   kuvvetli el hangisi ise Kur’an’a sahip olmalı. 

   Zaif, kalil madem düşer. Kur’an’ı –çünkü Kur’an’dır– hıfzetmeli, 

   sevmeli, onu seyretmemeli, yed-i kaviye vermeli, 

   hıfzı ona bırakmalı, muhafaza o ediyor.

   Zira ki din dahilde menfî tarzda edilmez istimal ve istihdam. 

   Otuz Bir Mart gösterdi, gösteriyor.

   En ehven sureti de, müdhiş netice verdi. İslâm zararlı çıktı.

   Beğendiğin Şeyde İfrat Etme

   Bir derdin dermanı, başka derde dert olur. 

   Panzehiri zehir olur. 

   Derman hadden geçerse dert getirir, öldürür.