Kelâm-ı Ezelî’den geldiğini ilân etmekle beraber, iki âlemin saadetini temin eder. İnsaf eder isen, yalnız o zamanın insanlarının değil, belki nev-i beşerin tavkı haricinde göreceksin. Meğer evham-ı seyyie senin şu tarafa müteveccih olan fıtratının tarfını çürütmüş ola.

   Dördüncüsü: Cumhurun istidat-ı efkârı derecesinde şeriatın irşad etmesidir. Şöyle ki:

   Cumhurun âmiliği için hakaik-ı mücerredeyi, me’lufları vasıta olmaksızın adem-i telâkkileri sebebiyle müteşabihat ve teşbihat ve istiarat ile tasvir etmesidir. Hem de fünun-u ekvanda cumhurun hiss-i zahir sebebiyle, hilâf-ı vakii zaruri telâkki etmekle beraber, mebadi basamakları adem-i in’ikad ve tekemmülünden, mağlâtaların vartalarına düşmemek için şeriat, öyle mesailde ibham etti ve mutlak bıraktı. Lâkin hakikatı imadan hâli bırakmadı.

   Beşincisi: Bir nokta tevatür-ü kat’î ile sabittir ki, Nebiyy-i Kureyşî (a.s.m.) getirdiği dine, tebliğ ettiği şeriata herkesten ziyade mutekid.. evamirine sırren ve cehren herkesten ziyade mümtesil.. nevahisinden herkesten ziyade müctenib.. mevaidine herkesten ziyade mutmain.. vaidlerine herkesten ziyade mü’min ve muttaki.. ve ihbaratına herkesten ziyade musaddık.. ve Kur’an’a herkesten ziyade muazzim.. ve ibadete herkesten ziyade âşık.. ve mehafetullaha herkesten ziyade münkad.. ve Likaullâha herkesten ziyade müştak olmuştur.

   Bütün ahval ve etvarı kemal-i imanına ve nihayet derecede itminanına ve gayet rasih itikadına delâlet ediyordu. Dünyada hiçbir sebep böyle bir zatı ittiham edemez.