Şu temsilat-ı sitte nakıs, mütenahî, zaif, hakiki tesiri yok olan kuvvet-i mümkinatta müşahede ile görünüyor. Öyle ise gayr-ı mütenahî, ezelî, ebedî bütün kâinatı adem-i sırftan icad eden ve bütün ukulü hayrette bırakan âsâr-ı azametle tecellî eden kudret-i ezeliyeye nisbeten her şey müsavidir. Hiçbir şey ağır gelemez. Gaflet olunmaya.

   Şu esrar-ı sitte olan küçücük mizanlarla o kudret-i ezeliye tartılmaz. Belki hiç münasebete giremez. Yalnız istib’adı def’ için zikredilir. İşte şu üç noktayı ve üçüncü noktadaki altı sır ile mülk ve mümkün canibinde değil, belki melekûtiyet ve kudret-i ezeliye cihetinde nazar edilse, istinkâra incirar eden istib’ad zail ve nefs mutmain olur.

   Netice: Madem ki kudret-i ezeliye gayr-ı mütenahiyedir. Hem lâzıme-i zaruriyedir. Hem her şey lekesiz, perdesiz cihet-i melekûtiyeti ona müteveccihtir, hem ona mukabildir. Hem tesavi-i tarafeyn olan imkân itibariyle mütevazinü’t-tarafeyndir. Hem şeriat-ı fıtriye-i kübra olan nizama mutidir. Hem avaik ve hususiyat-ı mütenevviadan cihet-i melekûtiyet mücerreddir. Öyle ise küll-ü âzam cüz-ü asgara nisbeten kudrete karşı ziyade nazlanmaz, mukavemet etmez. Öyle ise haşirde bütün zevi’l-ervahın ihyası, mevt-âlûd bir nevm ile kışta uyuşmuş bir sineğin baharda ihya ve in’aşından kudrete daha ağır olamaz. Öyle ise  مَا خَلْقُكُمْ وَلاَ بَعْثُكُمْ اِلاَّ كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ  mübalağasızdır, mücazefesizdir, doğrudur, haktır, hakikattır.

   İşte müddeamız ki, “Fâil muktedirdir, O cihette hiçbir mani yoktur.” tahakkuk etti.

   ÜÇÜNCÜ MAKAM: Mahal kabildir. Şurada dört nokta var: Âlemin imkân-ı mevti ve vukûu.. tâmir ve ihyasının imkânı ve vukûu.