• İnsanlarda veli, cuma’da dakika-i icabe, Ramazan’da Leyle-i Kadir, esmaü’l-hüsnada ism-i âzam, ömürde ecel meçhul kaldıkça, sair efrad dahi kıymettar kalır, ehemmiyet verilir. Yirmi sene mübhem bir ömür, nihayeti muayyen bin seneye müreccahtır. (Sünuhat)

   • Dünyada masiyetin akıbeti, ikab-ı uhreviye delildir. (Sünuhat)

   • Rızık, hayat kadar kudret nazarında ehemmiyetlidir. Kudret çıkarıyor, kader giydiriyor, inayet besliyor. Hayat, muhassal-ı mazbuttur, görünür. Rızk, gayr-ı muhassal, tedrici münteşirdir, düşündürür. Açlıktan ölmek yoktur. Zira bedende şahm vesaire suretinde iddihar olunan gıda bitmeden evvel ölüyor. Demek, terk-i âdetten neşet eden maraz öldürür; rızıksızlık değil. (Sünuhat)

   • Âkilü’l-lâhm vahşilerin helâl rızkı, hayvanatın hadsiz cenazeleridir. Hem rû-yi zemini temizliyor, hem rızkını buluyorlar. (Münazarat)

   • Bir lokma kırk paraya, bir lokma on kuruşa.. ağıza girmeden, boğazdan geçtikten (sonra) birdirler. Yalnız birkaç saniye ağızda bir fark var. Müfettiş ve kapıcı olan kuvve-i zaikayı taltif ve memnun etmek için birden ona gitmek, israfın en sefihidir. (İşarat)

   • Lezaiz çağırdıkça, “Sanki yedim” demeli. “Sanki yedim”i düstur yapan; bir mescidi yiyebilirdi, yemedi. (İşarat)

   • Eskide ekser İslâm aç değildi; tereffühe ihtiyar vardı. Şimdi açtır; telezzüze ihtiyar yoktur. (İşarat)

   • Muvakkat lezzetten ziyade, muvakkat eleme tebessüm etmeli, hoşgeldin demeli. Geçmiş lezaiz, “ah” dedirtir. Ah, müstetir bir elemin tercümanıdır. Geçmiş âlâm, “oh!” dedirtir. “Oh!”, kalbde muzmer bir lezzet ve nimetin muhbiridir. (İşarat)

   • Nisyan bir nimettir. Yalnız her günün âlâmını çektirir, müterakimi unutturur. (İşarat)