• Paslanmış bîhemta bir elmas, daima mücellâ cama müreccahtır. (Sünuhat)

   • Her şeyi maddede arayanların akılları gözlerindedir. Göz ise maneviyatta kördür. (Münazarat)

   • Mecaz, ilmin elinden cehlin eline düşse, hakikate inkılâb eder, hurafata kapı açar. (Münazarat)

   • İhsan-ı ilâhiden fazla ihsan, ihsan değildir. Her şeyi olduğu gibi tavsif etmek gerektir. (Münazarat)

   • Şöhret, insanın malı olmayanı da insana mal eder. (Münazarat)

   • Hadis, maden-i hayat ve mülhim-i hakikattir. (Münazarat)

   • İhya-yı din, ihya-yı millettir. Hayat-ı din, nur-u hayattır. (İşarat)

   • Nev-i beşere rahmet olan Kur’an, ancak umumun lâakal ekseriyetin saadetini tazammun eden bir medeniyeti kabul eder.

   Medeniyet-i hâzıra, beş menfi esas üzerine teessüs etmiştir:

   Nokta-i istinadı, kuvvettir. O ise, şe’ni tecavüzdür. Hedef-i kasdı, menfaattir. O ise, şe’ni tezahümdür. Hayatta düsturu cidaldir. O ise, şe’ni tenazu’dur. Kitleler mabeynindeki rabıtası, âheri yutmakla beslenen unsuriyet ve menfi milliyettir. O ise, şe’ni müdhiş tesadümdür. Cazibedar hizmeti, hevâ ve hevesi teşci ve arzularını tatmindir. O hevâ ise, insanın mesh-i manevisine sebeptir.

   Şeriat-ı Ahmediyenin (a.s.m.) tazammun ettiği ve emrettiği medeniyet:

   Nokta-i istinadı, kuvvete bedel haktır ki, şe’ni adalet ve tevazündür. Hedefte, menfaat yerine fazilettir ki, şe’ni muhabbet ve tecazübdür. Cihetü’l-vahdette, unsuriyet ve milliyet yerine, rabıta-i dinî, vatanî, sınıfîdir ki, şe’ni samimî uhuvvet ve müsalemet ve haricin tecavüzüne karşı yalnız tedafü’dür. Hayatta, düstur-u cidal yerine düstur-u teavündür ki, şe’ni ittihad ve tesanüddür. Hevâ yerine hüdâdır ki, şe’ni insaniyeten terakki ve ruhen tekâmüldür. (Sünuhat)

   • Mevcudiyetimizin hâmisi olan İslâmiyetten elini gevşetme, dört el ile sarıl; yoksa mahvolursun. (Sünuhat)